Ze wou weten hoe het was om te typen terwijl er ballen om haar oren vlogen.
De poppetjes die tennis-de waren niet op de hoogte van dit hoogvliegende doel.
Wat zou de energie doen als de ene typt en de andere rent, als de ene schrijft en de ander mikt; ze zou het nog niet kunnen vertellen.
De leven is één groot spel.
Altijd zal het nu veranderen door de spelende balancerende atomen die allesomvattend blijken. Nooit zal een moment ook maar hetzelfde zijn. De poppetjes, de bomen, de plaats, het weer, de stand van de maan, de planeten, de wind…. Altijd in beweging.
Ik zal deze vrouw van nu nooit meer voelen.
Zien kan ze zichzelf toch niet want er blijkt niet van buiten naar binnen gekeken te worden, wederom wordt ervaren dat alles binnen in gebeurd, hoe graag ze soms ook wilt denken dat alles wat ‘buiten’ haar gezien wordt daadwerkelijk ‘echt’ bestaat..
Ach ach ach, de liefde voor dit hoopvolle poppetje.

Ze zit in de boeddha houding op een tribune van steen en verroeste metalen relingen. Het gevoel alsof de tribune er al staat vanaf de Romeinse tijd. Geleefd, gebroken en vergeten. De klimop neemt de gaten tussen de stenen over daar waar al honderd jaren gejuicht is.
Het wordt gezien,
het wordt ervaren.
Er wordt stilletjes genoten.

Soms niet zo high als ze denkt dat ze moet zijn, maar nu in rustende eenheid. Er werd haar verteld dat dat óók goed is – het zal wel weer hetzelfde zijn.

De leven wordt geleefd in vele vormen, en ik, ik ben altijd erbij.

Elk zuchtje wind, elke vliegende bal, elk ritselende blaadje, elke slok van de altijd anders smakende cappuccino, elke zichtbare kleur, elke hartklop en ademhaling zijn daar. De razende hormonen en zwevende gedachten glijden moeiteloos door het lijfje. De Italiaanse kreten die door het brein niet begrepen worden, worden gehoord. Gelukkig lag de essentie van communicatie toch nooit in de woorden.

De energie van het spel creëert adrenaline in het poppetje dat typt.
Ze weet dat dit alleen wordt ervaren door dit specifieke moment.
Het schrijven lijkt opeens een doel te hebben. Misschien valt er opeens wel een beker te winnen. Of iets ‘goeds’ te doen. Wat een vastberadenheid brengt het tennis leven met zich mee.

…En dan haarzelf met haar Italiaanse handgemaakte zacht leren laarzen  nippend van haar koffie, ze voelt zich chique tussen al die Italiaanse klanken, zelfs de sigarettenrook speelt het spel mee en heeft nog nooit zo sierlijk op de wind gedanst als nu.
De contradictie tussen het zweten en de dansende elegantie van de bewegende vingers wordt volop ervaren.
En de woorden verschijnen als vanzelf op de pagina waar eerste leegte was, al kunnen we natuurlijk niet vergeten dat deze woorden ook alleen maar de leegte zijn maar dan in een andere vorm gegoten.

Wat heerlijk om alles te zijn.
Alles te voelen.
Alles te ervaren – zonder de behoefte of noodzaak zich met wat dan ook te identificeren.
Er valt een vrijheid te voelen in dit leven dat nooit bedacht kon worden, zelfs nooit gehoopt.
Kippenvel vergezelt de diepe zucht van de volledige realisatie dat er niets geweten wordt.
Dat alles kan bestaan.
Dat alles te gebeuren staat en dat ze vol overgave en excitement gelooft dat het moment van perfectie zich ten aller tijden zou blijven verrassen in het altijd veranderde nu.

En ik, ik ben altijd erbij.