Alles weer als nieuw

Ze genoot ten volste van de dag die ‘andere’ nog wel eens zouden kunnen beschrijven als ‘ziek’ of ‘slecht’ of zelfs ‘verschrikkelijk.’ Zelf zal ze deze woorden niet meer gebruiken voor de beschrijving van wat er in het lijfje afspeelt – het leven wordt ervaren in alle spectrums, niets is meer uitgesloten en alles is hetzelfde, zonder oordelen.

 

Je weet wel…. De Leven.

 

Kijkend naar de bergen vanaf zes hoog valt haar oog constant op de immense vloeibare golvende zandloper van wolken recht boven haar, of eigenlijk, één wolk, waar de zonsondergang aan de onderkant met kleuren speelt. De zwaluwen blijken hiermee erg in hun schik te zijn, en zullen het vangen van insecten meer spelen dan voeden noemen.  

Ze sliep voordat ze het balkon betrad.
Voor het eerst in ‘tijden’ werd er geloofd dat er ‘overdag’ geslapen mocht worden. Of er werd niet meer gedacht dat dát niet kon.. mm, ja dat laatste sluit beter aan.
Er werd namelijk, als we het eens over tijd gaan hebben, nog niet lang geleden gedacht dat ze überhaupt niet kon slapen zonder pilletje… Het laatste overgebleven pilletje van het leger der pillen die ze eens na haar beroemde ongeluk elke dag ophad.

 

(Ow, de magisch zandloper wolk strekt zich uit naar boven. De gele zonnestralen komen uit haar middel naar boven geworpen, terwijl de onderkant van de jurk de rode storm draagt die nu de bergen geselt. Dit pracht moest natuurlijk even gedeelt worden. Het zal niet zo zijn dat de kunst van het leven alleen maar op papier gechanneld werd. Of wacht, is dit niet precies wat er gebeurd?? Ach ja.

 

Alles zijn = nou eenmaal Alles zijn.)

 

En door over pillen en slapen…

Ze werd namelijk nooit echt moeier dan moe zie je, en ze was altijd moe! Vanaf het moment dat ze opstond tot het moment dat ze naar bed ging en in elke tussengelegen moment ervaarde ze de deken van oververmoeidheid. Dat bleek het poppetje te doen na het ongeluk. Dus slapen leek zo, tja, onmogelijk. Normale poppetjes gaan slapen als ze moe zijn, maar als je altijd moe bent is dat bijna hetzelfde als altijd niet moe zijn behalve dan met een lijf die vindt dat je nooit energie hebt… (snap je het nog..? Welkom bij de mindfuck van ons brein, ach ach ach machtige machine!)
Het kostte haar jaren (blijft leuk) om te leren opstaan in die vermoeidheid met gedachten die haar blij maakte in plaats van de gedachten die haar zo hopeloos lang door het toen nog zware leven heen vergezelde, niet de moeite waard om te herhalen natuurlijk. Alleen het brein wil zo graag de niet meer bestaande herinneringen bestempelen.

• Woorden blijken een machtige tool voor de poppetjes, ze speelt dat liever alleen maar op de manier hoe ze er blij van wordt, in plaats van dat breintje weer ruimte te geven in een oud verhaaltje te stappen…

 

Ze voelde ze zich zo vrijlijk, vredig en gedragen daar in die bergen van noord Italië… dat er weer lagen van conditioneringen bezocht/onderzocht/geleefd werden, en de alertheid en vlucht gedragingen die zo geïntegreerd waren door het poppetje zakte uit haar realiteit toen ze erdoorheen gleed, want er viel nergens meer naartoe te vluchten…

De leven werd weer iets dieper toegestaan.

En opeens (uit het niets natuurlijk, want tja, ze zegt het weer hinderlijk; tijd blijkt nogmaals weer niet te bestaan) bleek er een nieuwe soort vermoeidheid te zijn… Niet alleen de altijd sluimerende langzaam verterende constant aanwezige dodelijke sniper vermoeidheid, maar een meer (ver)helderende soort, zoals zacht hoog klinkende belletjes…. Meer een; de-leven-wordt-geleefd-vermoeidheid.
Of een; Jezus-wat-ben-ik-moe-zeg vermoeidheid
Of beter nog; WAT-VOELT-HET-ONTSPANNEN-OM-ZO-HEERLIJK-MOE-TE-ZIJN vermoeidheid.

Kijk, vraag niet wat het betekent hé, dat weet ze niet. Maar er wordt weer meer ruimte gevoeld, NOG MEER RUIMTE (sorry voor het schreeuwen liefdes…. naja, eigenlijk niet)

Dus op dat moment werd er geweten dat die laatste pil ook niet meer bestond. *poef* Uit het veld geslagen, met een nieuw VOL geloof dat er geslapen kan worden (want er is vermoeidheid!).

 

Dus raad is wat ze aan het doen is… juist, slapen! 

 

Wat een luxe.

Wat een abundance.

Wat een vrijheid.

 

Ze had al ‘lang geleden’ besloten gelukkig te zijn met alle omstandigheden die zij ervaart in de leven. Er valt namelijk niets te veranderen en nergens naar toe te gaan. Dus dat was nog het enige wat ze kon doen. 

Maar om nu te zien dat De Leven daarom haar ook weer meer ruimte geeft om het nog DIEPER te doen, laat haar natuurlijk weer op blote knietjes voor de spiegel doen vallen. Alles blijkt weer eens mogelijk. En de wonderen vliegen haar om de oren! Vol wetende dat het allemaal maar net begonnen is, nooit meer zal stoppen en altijd nu zal bestaan!

DANK JE WEL

DANK JE WEL

DANK JE WEL

jij mooie vrouw! Jij heerlijk magisch wezen!

 

Dank je wel voor de overgave zodat dit leven zo vol door je heen kan stromen en ons elk moment weer vrijer maakt.

Ik zou weer eens geen ander willen zijn dan jij!