Babysteps to freedom

Als we onszelf echt beter willen leren kennen, zodat we kunnen leren ‘zijn,’ is het van het grootste belang dat we tijd en energie stoppen in onszelf, dat volhouden, en proberen elke dag een beetje uit te breiden. Leren mindful zijn met onszelf. Ik wou met deze blog gewoon heel eventjes vertellen waar ik begonnen ben, wat mij geholpen heeft en waarom voor mij (ochtend) rituelen zo belangrijk zijn geworden.

We are training the brain to see things differently with daily rituals.

It was 84 years ago..hehehe, het was dus 5 jaar geleden, dat was 5 jaar na mijn auto-ongeluk (Het begin).. Ik was na jaren vechten zo verloren in mezelf, in de pijn, in de depressie, in de pillen, in mijn lijf, dat ik voor de eerste keer in deze jaren dacht dat ik het misschien niet zo kunnen. Dat ik dit leven niet meer zou kunnen leven. Dat ik dit lijf niet meer aan kon. Dat ik nooit meer geluk zou kunnen halen, want ik was gebroken.
Het was de eerste en laatste keer dat ik de zelfmoordpreventielijn had gebeld.. als je me zou kennen zou je weten hoe verschrikkelijk verloren ik me moest voelen om dat te moeten doen.. Om te realiseren dat als ik nu niet iemand had om mij over te halen te blijven leven ik serieus geloofde dat ik mezelf niet tegen kon houden om uit dit leven van wanhoop te stappen. Heftige shit!

Ik denk dat dat onbewust het moment koos om te leven in plaats van de sterven (tenminste, in de letterlijke zin van het woord)
Ik leefde nu al 5 jaar met verschrikkelijke pijn in mijn hoofd en nek, met uitstralingen naar mijn armen, en mijn brein kon al 5 jaar het leven niet meer waarnemen zoals ik die daarvoor waarnam. Licht, geluid, verandering, wat dan ook, was een persoonlijke aanval op mijn nervous system. Dit was het het moment dat ik weken, al leken het wel jaren, levens, in een donker hoekje zat te wiegen met mijn ogen dicht en onder de (legale) pijnstillers en andere pillen, die de pijn niet minder maakte maar mijn brein nog slechter lieten werken. Ik verdronk. En niemand kon mij helpen. Niemand, behalve ikzelf.
Terugkomend op ‘als je me had gekend’ dan zag je hier ook mijn persoonlijkheid in terug die ik altijd bij me droeg, ik geef niet op. Als ik mijn hart ergens instop geef ik niet op. Ik ben een vechter. Eerlijk gezegd was dat ook de eigenschap die me zo diep heeft gebracht, want ik kon gewoon niet accepteren dat mijn leven zo veranderd was, en zo zou blijven. Ik was verdomme pas 30 jaar en ik was er slechter aan toe dan een invalide (gedachten die elke minuut mij vertelde hoe slecht het met me ging, om me te herinneren hoeveel pijn ik wel niet had). Dat vechten creëerde uiteindelijk een paniekstoornis. Voor de mensen die niet weten hoe dat voelt, halleluja (dat mag zeker een gratitude puntje worden in je journal)! En voor degene die dat kennen, i see you! you’ve got you! i trust you! YES YOU CAN.
Een paniekstoornis een een identiteit op zichzelf die langzaam de host verteert (aka mij). Die kleuren, smaken en geuren wegneemt en er alleen maar gal voor in de plaats stopt. functioneren is niet meer mogelijk, natuurlijk kan je heel goed alsof het niet bestaat (tot op zekere hoogte) maar van binnen word je levend verslonden en je denkt er niets anders tegen te kunnen doen dan vechten. Nee, dit is niet overdreven. Dit is hoe ik het ervaarde EN één van de redenen dat ik naar het tuinhuis ben verhuisd, ik kon gewoon niets anders regelen voor mezelf, ik was verlamt en verlaten door ons systeem. Platgeslagen, overwonnen. Overleden zelfs (in de niet letterlijke zin van het woord).
Ik zat maandenlang alleen opgesloten in mijn lijf, die pijn deed, niets meer zag en een brein die realiteiten had gecreëerd die pasten bij de ergste nachtmerries, waar ik gelukkig niets meer van weet dan dat ik opgekruld mijn 5de joint van de dag aanstak om te kunnen overleven in de madness that was created by me.
En nee, je wordt niet geholpen als je zelf niet in staat bent om hulp te vragen. En hulp vragen was iets wat ik nooit deed (hello mechanisme).

Dus ik maakte een andere keuze — Nu ik kies om te leven maak ik er een magisch leven van.

En vanuit de kluwen van de maatschappelijke zorgstelsels eindigde ik op het spirituele pad. Een pad waar dagelijks meerdere wonderen gebeuren, dus waarom niet met mij.
En die wonderen die kreeg ik. Heb ik. Ben ik. 

Als ik dan toch delen van mezelf moest laten sterven (voornamelijk de identiteiten die ik aangenomen had voor mijn ongeluk) dan kon ik er net zo goed dingen voor in de plaats zetten waar ik gelukkig van zou worden. Misschien kreeg ik mijn ‘oude leven’ nooit meer terug, maar het gaf me wel hoop. Hoop op een leven dat misschien wel ‘net zo goed’ kon zijn.
Spoiler alert: het is een miljoen keer beter (hoe we stiekem magisch zijn).

Ik begon met lezen van één dun boek, mijn bijbel. Het enige fysieke boek in mijn huis waarvan je ziet dat die heel heel heel vaak gelezen is, met highlights, krassen, bijschriften alles: ‘The miracles of mindfulness’ van Thich Nhat Hahn.
Hij was mijn eerste strohalm naar mijn nieuwe leven — mijn magische nieuwe leven (die nog steeds elk jaar beter wordt).
Dit was het enige boek die ik voor een jaar lang las. Ik heb zelfs leren kalligraferen (tien minuten per sessie want langer kon ik mijn handen niet gebruiken) om dit boek over te kalligraferen (met een potje inkt en dippen, echt monnikenwerk). In dit boekje staan opdrachten, meditaties, en dingen zo belachelijk begrijpend (is dit een woord) opgeschreven dat het gewoonweg mijn ziel binnen druppelde. 

Toen noemde ik mezelf helemaal nog niet spiritueel, maar toen leerde ik dat de realiteit waarvan ik dacht dat het DE realiteit was (het leven waar ik onbewust al 30 jaar in leefde, hello maatschappij), niet perse de enige realiteit is. Maar dat je overal anders over kan gaan denken, ervaren en voelen. Een nieuwe wereld ging (langzaam) voor mijn open (loslaten van wat oud is).

Spiegelwerk werd het volgende waar ik me (onbewust) mee ging bezighouden (ook die term was ik niet mee bekend, maar later blijkt alles een naam te hebben) en leerde ik counter gedachten tegenover de angst (gedachten) te zetten zodat er met de tijd niet alleen die straffende schreeuwende stem was in mijn hoofd maar af en toe een zuchtje goedheid, compassie, empathie.
Ik leerde mezelf ‘ik hou van jou’ zeggen. Ik wist niet hoe dat voelde. Lege woorden. Maar met de tijd werden die lege woorden kleine bronnen van hoop. Er bestond meer dan de donkerte.

En toen kwamen de journals erbij. Mijn brein door het ongeluk (maar alle breinen door trauma) onthoudt niet zoveel, dus journallen is perfect zodat je terug kan lezen waar je eerder aan gewerkt hebt, of hoe je tegenover bepaalde dingen stond en zien hoe ver je wel niet bent gekomen (pottytrainingthebrain into your new reality). 

Stapje voor stapje… one baby step at the time.

Het is magisch om je eigen proces van zo dichtbij mee te mogen maken.    

Wat is het dat ik zeg? Ik zeg eigenlijk, om onszelf echt te leren kennen moeten we de keuze maken (en commitment) om tijd en energie in onszelf te steken, niet eventjes een paar weken, maar de rest van ons leven. We leren nieuwe skills, upgrades, geloven, realiteiten en we blijven ons bewustzijn verbreden in de veiligheid van onszelf. De veiligheid de we hebben gecreëerd door het volhouden van die kleine stapjes.

That’s why my practice is sacred.
Daarom kom ik elke dag bij mezelf terug, want ik ben degene die mijn leven magisch maakt en het enige wat het kost is doorzettingsvermogen om naar jezelf te (durven) kijken.

Lange tekst voor korte conclusie.. Waarom?

Well… ik denk omdat als ik een klein beetje van mijn achtergrond deel je misschien kan zien dat van diep komen nog steeds heel veel mogelijkheden biedt, voor als je het misschien eventjes niet meer gelooft. I don’t know, maybe just for saying; ‘i know pain.’
Maar SOWIESO om te zeggen; als ik magisch kan zijn, kan jij dat ook!
En als je dat even niet gelooft, no worries… ik geloof voor 100000. I’ve got you!

You just take one babystep at the time.