BE-ing lost

Unpopulair thought: Be-ing lost in self is also BE-ing.

Het valt mij op, zo ook gisteren toen ik mezelf veel huilend vol pijn, energie kotsend op de grond vind, dat *dit* niet geaccepteerd is in de vele uitingen van verschillende communities.
Nu weten we natuurlijk allemaal dat we in de ‘gewone’ maatschappij sowieso liever hebben dat we ‘normaal doen omdat we dan al gek genoeg zijn,’ whatever that means. Maar ook in de spirituele community vinden de vooral ‘licht en liefde warriors’ het leven ‘beter’ zonder de zwaarte, dikte, diepte en intense vorm van de ‘donkerte’ in onszelf, dus ook wel in de ander. Dit is natuurlijk neergeschreven zonder ENIGE oordeel hieraan gebonden, want laat me niet zeggen dat ik dit niet begrijp — er is niets enger dan vol overgave naar jezelf te kijken op momenten van uiten van diepe oncomfortabelheid (aka dikke pijn/verdriet/angst etc).Ik merk zelf ook nog (niet al te vaak, maar gisteren wel) de aangenomen meningen van ‘goed’ en ‘slecht’ die mijn brein wilt plakken op momenten van zijn die niet comfortabel lijken (voor andere mensen om naar te kijken).

Want ja, is het niet zo dat dit enorm triggert.
Brein (van zelf en van andere) staat klaar met oplossingen, meningen, activiteiten en afleiding strategieën het moment dat de eerste traan of snottebel zichtbaar wordt. En dan hebben we het nog over het ‘mooie’ huilen, je weet wel die ene traan die rolt over de perfecte wang. Dan zijn we nog geen eens stervend en gillend op de grond aan het rollen omdat wij empaths nou eenmaal (af en toe) het gevoel ervaren alsof de pijn van de wereld onze harten uiteen slaat (dit was ik dus).

Het bouwen van een gradatie van veiligheid in mezelf om dit sterven toe te staan is mijn levenswerk geweest van de afgelopen tien jaar – het moment dat ik na mijn ongeluk niets anders meer kon dan dat.

Natuurlijk weet ik nu (door ervaring) dat deze momenten net zo goed over gaan als de momenten die ons brein als ‘goed’ bestempeld en dat ik ‘aan de andere kant’ weer herboren ben met een nieuw stuk bewustzijn/groei/acceptatie (geef het een naampje).
Op deze manier heb ik ALLE zichtbare facetten van mezelf leren liefhebben. Zelfs de nog donkere (blinde) stukken van mezelf die ik nog niet ken wachtten een warm bad als zij het bewustzijn betreden.

Maar nu, in het midden van deze verscheurende pijn, rollend en schreeuwend over de vloer, mijn lijf vastklemmende alsof zij anders explodeert, of implodeert, maar waarschijnlijk is dat hetzelfde, is het de stem van de maatschappij die mij wilt vertellen dat ik nu niet goed genoeg ben, raar zeker, en vooral zeer incapabel (de woorden die weergalmen in mijn hoofd op zoek naar een stukje beschikbare grond om zaadjes van overtuigingen te planten). En ik denk dat ik nu nog netjes ben in het kiezen van woorden.

En het is aan mij om dat te geloven of niet. Om ‘toe te staan’ dat de zaadjes gepland worden of verder kunnen vliegen op de wind van verandering.

Shit.

Weet je wat leuk is dat me opvalt; of dat lijden nou stiekem gebeurt (achter gesloten deuren) of in de supermarkt op de grond (ik ken ze allebei), het blijkt niet uit te maken — de meningen (van brein) zijn even relevant (schaamtevolle, kritische en/of straffende gedachten blijken daar geen verschil in te maken).
Interessant is dat.

In onze pijn valt er niet te verstoppen voor de identiteiten opgebouwd in ons brein dmv opvoeding/norm of ervaringen of meningen (aka pijn in verleden tijd).

Dus wat te doen?

Misschien maar een blog schrijven.

Over de pijn, over het creperen, over het lijden, over het onbeschaamd in mijn eigen kwijl liggen rollen op de grond, zodat het in ieder geval in MIJN gecreëerde wereld echt is en gezien mag worden. 

Ik moet zeggen, alleen al deze woorden opschrijven wetende dat ook deze gevonden kunnen worden door degene die even niet meer weten hoe onder het juk van veroordelingen vandaan te komen geeft mij een gevoel van purpose.
Ook schijn natuurlijk, maar het verzacht de pijn, realiserende dat de ‘Ik van 10 jaar geleden’ dit nu kan lezen en tegen zichzelf kan zeggen: “Ik ben niet alleen, er zijn mensen net als ik, die zo veel en onbegrijpelijk diep voelen dat ‘mens zijn’ soms verdomde zwaar is, of gewoonweg kut.
Ik ben niet gek, ik ben niet incapabel, ik ben anders — maar niet alleen.” 

Hear Hear, you beautiful human, Hear Hear!