De vibrerende woorden

Ze hoorde de woorden niet meer, ze voelde ze.
Gestript van de conditioneringen van het brein bleek er niets anders te bestaan dan de frequentie van alles dat is.
Ook in de verpakking van de woorden.
Eerst dacht ze nog wat te zeggen totdat er gezegd werd wat ze nooit kon bedenken.
En ze wist opeens dat het niet de woorden waren die vertelde wat ze altijd immer en nu aan iedereen loopt te vertellen –  het is de frequentie van het diepe weten van de perfectie van het moment. Niet alleen voor haar, maar voor een alle – want iedereen is haar.
De woorden worden alleen maar gebruikt om het spel ‘mens zijn’ te spelen, want verhaaltjes vindt ze leuk. Eronder stromen er oneindige stromen van vibraties van het ene poppetje naar het andere poppetje. Te ervaren ook zonder woorden. Een magnetische werking van een altijd groeiend veld. Maar het brein mee laten doen met het spel van alles zijn vindt ze nou eenmaal leuk; spelen met woorden noemt ze het.
En kijk die vingers weer eens over het toetsenbord vliegen.

Zo vervuld.

Zo rijk.

Zo groots.

Zo oneindig.

Zo magisch.

Zo Vrij.

Alles dat ze te zeggen heeft valt niet te begrijpen.
Alleen te voelen.
Gelukkig is ze het woordenspel meester geworden en heeft ze de perfectie onder elk woord geplakt. Er valt gewoon niets anders meer te doen dan de eenheid te (h)erkennen in die ontelbare stromen van De Leven.

En waarom? Waarom doet ze dat?

Voor altijd en immer dus nu maar één reden; ze vindt het leuk! En niet een beetje leuk, neej intens leuk, kippenvel leuk, tranen over de wangen leuk.
Dit is haar film. De film van één moment verspreidt over wat het brein graag jaren (dagen, uren?) noemt (al zullen wij nooit meer kunnen weten dan nu). En zij, zij is de hoofdrolspeler, de ster van haar film. Zij en alles en iedereen die zij is.
Er is geen grotere gift voor haar dan poppetjes laten voelen hoe perfectie voelt in hunzelf op het enige moment dat bestaat – nu, nu en voor altijd, immer nu.
Er is niets mooier. Zij bleken altijd en alleen al haar spiegels te zijn. Ach, ach, ach de magie van De Leven. Hidden in plain side.

Haar woorden zijn kunst.
Leeg van oordelen, van goed of fout.
De pure vorm van woorden is haar magie.

De enige taal die we allemaal spreken ligt onder de taal die ons brein denkt te verstaan. 

Haar woorden zijn kunst.
Haar canvas is De Leven.
Haar taal is de frequentie van alles dat altijd en te nimmer nu en nooit zal bestaan – dit moment.

Ze wou zichzelf/poppetjes de perfectie in hun zelf laten ervaren dus creëerde ze het enige mogelijke. Ze is vrij van het identificeren en smolt samen met alles dat is.
Ze omarmde de frequentie van de leegte en gooide dat 10000-voudig terug het multiversum in.

Waarom?

Voor altijd en immer dus nu voor maar één reden; ze vindt het leuk!
En niet een beetje leuk, neej intens leuk, kippenvel leuk, tranen over de wangen leuk.

 

Er is geen purpose of life, dus koos ze ervoor om te  genieten van elk moment dat haar geschonken wordt.

 

Spelend met woorden met haar vliegende vingers over het toetsenbord. Vliegend, zingend, pulserend, vervullend, verlangend, levend en in volle overgave. 

Dit is haar film, zij is de hoofdrolspeler, de ster.
En dat.. wenst ze iedereen.