De vrijheid van mens zijn

Hoe het doel van ons leven niets meer en minder is dan het goed laten voelen van ons poppetje (ons menszijn) (op dit moment).
Vele zoeken hogere doelen dan dat wat in onszelf leeft. Maar ik kan gewoon niet anders dan blijven zeggen dat er buiten onszelf toch niets bestaat, tenminste als we er hier dan maar even voor het gemak van uitgaan dat het ‘onszelf’ wel bestaat. Ik bedoel, anders hoeft er nooit meer wat geschreven te worden en dat zou Lincy heel teleurstellend vinden – ze vindt het snel bewegen van haar vingers over het toetsenbord toch één van de heerlijkste gevoelens die het leven op dit moment aan haar aanbiedt. En de letters vliegen er ook gewoon maar uit (woorden vormend die voor een ieder allemaal andere betekenissen heeft dan dat zij er ooit voor bedoeld had – vervlogen kunst.) Dat is voor nu genoeg reden om te benoemen dat zij nu hier wat te vertellen heeft.

Over het doel des levens klaarblijkelijk.

Want opnieuw, waarom zou zij een doel buiten zichzelf gaan opstellen als alles dat bestaat in haar wereld alleen een geprojecteerde creatie is van haar eigen brein? Dan blijf je zoeken en zoeken en zoeken (dat heeft ze al zo lang gedaan, dat werd een beetje zonde van de toen nog bestaande tijd).

Dus zat er nog maar één ding op; Stoppen met zoeken want elke keer als zij in de spiegel keek was er altijd wel iets te zien.
De momenten van herkenning bleven zich opstapelen toen zij zich weer verenigde met alles en iedereen die zij ook was. Dat maakte ‘andere mensen’ dan ook weer alleen spiegels, want ook zij werden alleen maar waargenomen binnen in haar. Extern was er gewoonweg niets meer te vinden. Wat een kadootje toch weer dat iedereen gewoon haarzelf bleek. Of helemaal niemand – maar dat blijkt dan ook weer hetzelfde te zijn.

Anyways. Het doel des levens dus.
Als zij de enige is die bestaat dan lijkt het me logisch dat de focus daar gelegd wordt – op haar.. En als alles toch gecreëerd wordt door haar kan ze kiezen wat ze wil zien/horen/ruiken/voelen/denken/ervaren, want zij is de creatrix van haar eigen wereld en ALLES valt te ervaren, we kunnen de focus leggen op de oneindige mogelijkheden die het leven voor ons tentoonstelt.
Het lijkt haar dan ook onlogisch om te kiezen voor de zwaarheid, voor de depressie, voor de onzekerheid, voor de zwartgallige dromen die ook gezien kunnen worden als het oog daarnaar zoekt en het brein gelooft. Nee nee nee, dit korte leven wordt bestuurd door liefdevolle hand en uitgemelkt tot er liefde uit elke porie van haar wezen stroomt.

Een magneet van kansen, gelijkheid, mogelijkheden en wonderen. Waarom mag dit leven niet de hemel zijn? Waarom wachten op een tijd die nooit zal komen omdat voor haar alleen maar het nu zal blijven bestaan?

Nu is de tijd dat zij alles haarzelf kan geven, alles kan voelen wat altijd nu zal zijn. Nu en nu en alleen maar nu. En het werkt. Op elke gezien nu moment blijkt er namelijk altijd wel iets te zijn wat haar heel erg blij maakt! Elk, elk, elk moment. Zelfs in de momenten dat de wereld alleen heel donker lijkt en niets lijkt te lukken. Of dat ze heel veel pijn ervaart, dan wel in haar lichaam of anders wel omdat heel eventjes de focus bleef hangen op de donkerte in de wereld die ook altijd te vinden valt als daarnaar wordt gekeken. Zelfs op die momenten blijkt er altijd een gedachten/ervaring te vinden zijn die haar vertelt hoe goed ze het wel niet heeft, hoe dankbaar ze is voor het kunnen voelen van de pijn, of het schapenkleed die warmte geeft aan haar lijf waar ze op dat moment de pijnprikkels ervaart, of voor Django die haar tranen weg likt als die ongecontroleerd over haar wangen stromen die een golf van liefde teweegbrengt, of voor de heerlijke andere poppetjes die ze kan bellen zodat zij haar weer kunnen herinneren dat alles goed is als ze dacht dat alles verloren bleek.
Zo kan ze wel hele pagina’s vol schrijven.

Ze overdrijft ook echt niet als ze zegt dat er in ELK moment wel iets te vinden is wat mooi, fijn, lief, overvloedig of rust biedt in tijden van de ogenschijnlijke stormen die wij als mensen kunnen ervaren.
Dankbaar om te leven.

Het grappige is dat er niets veranderd blijkt, het was altijd zo geweest, het werd alleen niet zo ervaren.
Het bewustzijn van mogelijkheden was niet in het beeld. Ze dacht eerst nog slachtoffer te zijn van het leven, ze kon niet weten wat er nog niet geweten werd, zo was het natuurlijk nooit haar schuld, dat bestaat niet meer.

Ach ach ach, dat is toch weer eventjes fijn om te realiseren – dat als je denkt het even niet te weten, dat er altijd een moment komt waar ‘het’ wel wordt geweten, omdat dat hetgene is wat gevraagd wordt. En wij zullen altijd krijgen wat we vragen. Waarom? Omdat de wereld gemaakt wordt door haar die vraagt. Er is namelijk niemand anders.
En dat, mijn lieve spiegel, geeft oneindig veel  rust in de chaos, of chaos in de rust, het maakt niet meer uit – het is alweer allemaal hetzelfde…

*zucht*

Wat een geluk om een poppetje te zijn. Wat een schoonheid wordt er gezien als ook het zoeken ophoudt op de momenten dat alleen zij en haar spiegels bestaan en er alleen nog maar ervaren hoeft te worden wat nooit anders zou zijn als dit.