HART revolutie

Verlangens. Iedereen heeft ze. Er is niets zo menselijks als het hebben van verlangens. Maar waarom projecteren we die toch allemaal extern?

De verlangens waar ik het meest bekend mee ben, die voor mij het meest belangrijk zijn, dat zijn mijn emotionele verlangens. Natuurlijk ken ik ook wel de geef-mij-maar-een-huis-aan-de-zee verlangens, maar de meeste materiële verlangens bekijk ik anders nadat ik na mijn ongeluk alles wat van materiële waarde was kwijtgeraakt. Je weet wel de winter van het jaar 2016 dat ik met drie verhuisdozen achterbleef in een niet geïsoleerd houten huisje zonder water en stroom. Het bleek alles wat ik nodig had om de vrouw te worden die ik nu ben, dus ik was niet zielig (al vond ik toen van wel). Maar makkelijk? Fuck nee.

Nu geloof ik ten zeerste dat als iedereen dat (back to basic) minimaal één jaar zou doen dat we een stuk realistischer worden over wat wij als mensen in deze westerse maatschappij nou echt nodig hebben.

En vooral ook hoeveel er eigenlijk luxe is van de gemakken die wij hier als normaal ervaren. Materieel gezien hoeven we dus bijna niets. En voordat je denkt dat ik gek ben, ik had voor deze realisatie echt ALLES. Een koophuis op mijn 21ste, een motor en een auto, het grootste upc pakket met bijpassende enorme televisie, alles! Het was belachelijk moeilijk om dat allemaal los te laten en mijn normaal om te vormen in een andere mal. Het kostte me ook wel een tijdje maar mijn normaal veranderde.
Het enige wat me uiteindelijk echt raakte was de kou. Niet de geen tv, of de niet bestaande wifi of geen stromend water. Owja, geen stroom was ook wel een dingetje, maar niet wat niet op te lossen was door met al je oplaadbare apparaten en een verlengsnoer alles op te laden bij een wasserette waar je toch uren moest wachten op de was.
Naja, in het begin vond ik dat natuurlijk echt VERSCHRIKKELIJK!! Maar nu…. ben ik 100% meer dankbaar voor de ‘basisdingen’ (die eigenlijk luxe zijn) dan de vrouw die alles had van voor het ongeluk. Who knew.. 

Dit deed allemaal vragen bij mij oproepen.. Waarom vinden we dit eigenlijk allemaal normaal? En waarom hebben we dat eigenlijk allemaal nodig? Want let’s face it.. dat zijn ECHT niet de belangrijke dingen. Maar gewoon echt echt niet. Waarom doen we dit allemaal maar zonder nadenken? Huis kopen, vaste baan, grote tv, slapen, eten uit de supermarkt, rekeningen betalen, werken, slapen en eten en dan *poef* dood. Als we geluk hebben met een paar weken per jaar als hoogtepunt waar we dan de rest van het jaar semi op kunnen teren… Slapend van de ene dag op de ander, zonder te weten dat ik slapende was.
Zo… dank je wel gek tuinhuisje, je hebt me iets gegeven wat ik anders nooit had gevonden — bewustzijn.

Deze ontbering gaf mij dus de kans om eens goed naar mezelf te kijken, er was toch niet echt veel anders te doen in het kaarslicht (ik romantiseer het – ik was gedwongen door het tekort aan afleiding en het was de hel. Om 0300 ś nachts zat ik met mijn slaapzak en mijn muts op naast de houtkachel waar de warmte binnen 2 nanoseconde door het houten dak ontsnapte en ik met mijn martelaarschap vastgeklonken aan de wanhoop nog net wist te overleven op pijnstillers, antidepressiva en wiet). zoo jaaa….. anyways i survived.

Met de tijd kwam ik erachter dat het niet de materiële zaken waren die ik zo misten of verlangde, maar de emotionele.

De drang naar materialisme had ik al opgegeven toen ik ruimte ervaarde om te voelen wat er daadwerkelijk aan de hand was onder die drang van hebben hebben hebben — ik had zelfs emotioneel zoveel verlangens dat het pijn deed, alsof ik mijn hele leven nog nooit een druppel water gedronken had en ik al 25 jaar net niet doodging van de dorst. Zoveel pijn dat ik opeens snapte waarom wij ons allemaal willen afleiden met de tv, of winkelen, of drugs, of seks (i did it all) of wat voor externe factoor dan ook.

Wat waren dan die emotionele verlangens die ik zo verlangde? Bij mij popte er één bovenuit, of beter gezegd, ze kwamen allemaal op hetzelfde neer; gezien worden voor wie ik echt ben. Niet perse alleen mijn menszijn, maar mijn ware grootte. En daar bedoel ik mee ALLES wat Mens zijn betekent — alles (durven) voelen wat er te voelen valt onder al die mechanismen, conditioneringen, aangenomen identiteiten, zelf gecreëerde realiteiten en verwachtingen… Wie blijft er dan over? En dan nog alles wat daar weer onder/binnen/boven zit…
En ik denk (correct me if i’m wrong) dat veel mensen dit met mij gemeen hebben. Want wie is er daadwerkelijk in zijn leven gezien voor wie die echt is? Ik denk dat 97% procent van de mensen zelf niet eens weet wie zij echt zijn of dat ze überhaupt al die lagen hebben (daarom ook het verlangen daarna). Er is ons ook nooit verteld dat er binnen in ons nog veel meer te vinden is dat alleen de standaard emoties en gedachten op de eerste rij, waar we dan maar mee moeten dealen, in een soort van never ending slapend cirkeltje. We leren dat de god die bestaat extern ergens te vinden is maar niemand weet waar, of er bestaat helemaal niets…Het wordt in ieder geval niet aangemoedigt verder dan dit te kijken, want we hebben het al druk genoeg. En de rest wordt opgedirkt door leuke gadgets, zodat we net comfortabel genoeg zijn om te accepteren dat er daadwerkelijk ook niet meer is in het leven en dat met die altijd aanwezige uit elkaar rukkende pijn van dat in stilte schreeuwende hart…. But hey, we kunnen nu ‘gratis’ alles terugkijken en temptation island heeft 20 seizoenen, so there’s no problem here.. (no judgment, ik keek ze ALLEMAAL, trouwens andere mensen veroordelen is jezelf veroordelen dus dat heeft ook geen baat meer).

Nooit hebben we in stilte naar onszelf leren kijken om uit te vinden waar wij dan toch uit bestaan, wat dat verlangen dan is, hoe we uit dat cirkeltje stappen. Sure, we zijn wel ‘zoekende,’ we zijn allemaal zoekende, constant…

Maar de stap zetten om te stoppen met zoeken en te zijn.. ja, dat lijkt ietwat onmogelijk.

En nu, nu zijn we allemaal volwassen en zitten we vast. Om nu nog uit deze onbewuste stekende comfortzone te stappen moet je heeel heeel heeel erg dapper zijn… of een naar ongeluk krijgen, dat kan ook.. raad ik alleen niet aan. En degene die het wel doen ‘verliezen’ alles en worden gek. Letterlijk en figuurlijk. Al de realiteit die je eens gekend hebt houdt op met bestaan en je blijft over met niets, of met alles, het ligt eraan hoe je het bekijkt… maar dat is raar. Dat doen alleen wappies, (nog een goede reden om vooral niet naar jezelf te kijken aka te leren voelen, buiten de boot vallen is moeilijk). Ik ben natuurlijk één van zo’n wappie. Maar wel een trotse. De meeste wappies die ik ken zijn trots. En vrij, dat is ook nog een bijkomend voordeel.

Ik durf zelf te zeggen dat dit verlangen de basis is van waarom er zoveel mensen lijden. Het niet kunnen/mogen zien van zichzelf.
Wist je dat de verwachtingen op de ander geprojecteerd ook vanuit deze pijn komt? Gezien willen worden door de ander? Wat eigenlijk nooit goed genoeg is, want het is niet het
punt.. Fijn wel, zeker fijn! Maar niet de reden van dat diepe trekkende gevoel, maar wel weer een goede afleiding, dan kunnen we boos zijn op de ander en hoeven we weer niet naar onszelf te kijken. Ach die heerlijke comfortabele cirkeltjes. ‘De Leven.’

Ik doe er een beetje cynisch over, maar ik meen dit heel erg. Ik hoop dat we allemaal gaan accepteren dat we wappies zijn. Daar wordt de hele wereld een stuk gelukkiger van, niet alleen de mensheid, maar alles en iedereen op deze aarde. Dan kunnen we eindelijk eens zien wat er mis gaat. Want er bestaat maar één oplossing,

er bestaat maar één revolutie op antwoord van dit collectieve ‘normaal’ en dat is de revolutie van het hart.