Wist je dat je zoveel meer was dan dat je denkt dat je bent? Ik wist het niet eerder dan dat ik gedwongen was om naar mezelf te kijken op een andere manier dan ik de eerste 25 jaar gedaan had. Ik was me eigenlijk helemaal niet bewust dat ik überhaupt een keuze had om met ‘verschillende ogen’ naar mezelf te kijken. Mijn leven werd gewoon gewoon een beetje (boel) geleefd op de automatische piloot. Ik had een goede baan, een koophuis, vrienden, een relatie, ik reed motor en auto, er werd veel gereisd en ik had alles wat je volgens maatschappelijke maatstaven rijk maakt. Maar toch kan ik je nu vertellen dat die vrouw eigenlijk helemaal niet wist wie ze was, wat ze het liefste in de wereld deed, of überhaupt of ze gelukkig was. Om heel eerlijk te zijn wist ik niet eens hoe ik emoties moest voelen, of dat ik ze wel had.
Toen ik mijn auto ongeluk kreeg 10 jaar geleden, 5 maanden nadat ik 25 jaar was geworden stortte mijn hele leven in. Ik raakte alles kwijt wat ook maar een beetje op controle leek. Elk ‘normaal’ dat ik geloofde dat bestond werd uit mijn leven gerukt; mijn gezondheid, mijn ‘goed functionerende lijf’, mijn baan, mijn huis, mijn relatie, vrienden en wat blijkbaar ook belangrijk was; mijn aanzien vanuit de maatschappij. Er bleef niets meer over van de vrouw die ik dacht te zijn, die ik geloofde te zijn. En toch leefde ik nog wel, een soort van.
De eerste jaren waren krankzinnig, I lost my mind. Letterlijk. Depressie, angst, wanhoop en hulpeloosheid hebben jarenlang de controle over mijn leven gehad. Dat was namelijk ook het enigste wat ik kende, de illusie van controle proberen te behouden in the rat race van de westerse maatschappij. Dit laatste is volgens mij voor heel veel mensen het geval, we weten niet beter. Een gecreëerd ‘normaal’ wat er met de paplepel in is gegoten. En niemand die je vertelt dat het ook anders kan.
Niemand die zegt dat er onder al die aangeleerde lagen en verwachtingen iemand diep in jezelf zit te wachten om gevoeld te worden, om onvoorwaardelijk lief te hebben..
Niemand die je vertelt dat je al die materiële maatschappelijke gadgets eigenlijk helemaal niet nodig hebt als je niet constant afgeleid hoeft te worden van de pijn, onzekerheid en angst binnenin, waar we dan niet eens bewust van zijn; ons normaal. Dat we juist daar wíllen komen omdat onder al die lagen van pijn, angst en onzekerheid alles ligt wat we allemaal zoeken — complete acceptatie van alles dat we zijn, heeft ook niemand mij geleerd om welke school dan ook. Een beetje jammer.
Dit gegeven was voor mij een hele heftige openbaring. Een openbaring die zich alleen liet zien omdat ik letterlijk niet meer verder kon leven binnenin deze (zelfgecreëerde) maatstaven en drukke levensstijl die mijn normaal was — ik maakte mezelf kapot, ik was kapot, ik kon niet meer. Ik heb het eigenlijk nooit gekund (en gewild) maar ik kon het niet eerder weten.
Toen dus al het ‘normaal’ onder mijn lijf was weggevaagd en er niets meer over was dan een zwarte leegte moest ik iets nieuws creëren. Het was dat, of het opgeven. Dat laatste heb ik nooit gekund. So here I am!
Ik geloof dus wel met heel mijn hart dat niet iedereen een heftig ongeluk of verlies hoeft mee te maken om het bewustzijn te creëren dat er nog zoveel meer is dan de wereld waarin we zijn opgegroeid.
Ik weet het eigenlijk zeker, je moet het alleen heel erg willen zien. Jezelf het gunnen om jezelf te zijn. Het is niet makkelijk, maar je bent het zo ontzettend waard!
‘Alles wat ik begeer ligt aan de andere kant van angst.’
Maar hoe the f*ck begin je? Is de vraag van de vrouw van 10 jaar geleden die net uit het ongeluk kwam en zich wanhopig vast klonk aan alles wat ze dacht te weten. ‘Hoe de fuck begin je.’
Voor haar schrijf ik mijn eerste boek ‘Hoe pijn mijn leven redde(n).’ Voor haar maak ik een journalcourse om op reis te gaan naar de veiligheid in haarzelf. En voor haar schrijf ik deze blog. Ik vertel haar dat er na de donkerte een licht is zo groots dat ze daar soms nog een beetje bang van is. Ik vertel haar hoe liefde voelt en hoe ze daar komen. Ik vertel het haar maar als je wilt vertel ik het jou ook.