Het doel in het leven

Dat verlangen zou ik omschrijven als een diepe behoefte stil in onszelf om ‘ergens’ te komen — een ‘iets’ dat er voor zorgt dat er altijd een gevoel bestaat dat het leven nog niet compleet is, of dat er nog iets te vinden is wat ervoor zal zorgen dat we vervuld raken. Een ‘iets’ dat eigenlijk altijd een beetje aan ons trekt op zoek naar meer. Voor mij was dat ‘iets’ normaal, een gevoel dat altijd bij me was. Niet perse onrustig, misschien ook wel maar niet bewust.

In de meeste gevallen zoeken we dat buiten onszelf, dit is ons ook geleerd. Dat dit zo is valt mij op bij elk extern ‘doel’ dat ik behaal. Nadat ik een doel behaalt heb, neem bijvoorbeeld het doel; een website, (de gedachten hierachter is: zodra ik een website heb dan leef ik mijn purpose, want dan ben ik meer zichtbaar en dan kan ik de mensen bereiken die ik zo graag wil bereiken, zodat ik help met de grote shift van de wereld). Toen ik nog geen website had was dat het doel en de oplossing voor het vullen van mijn ‘honger naar meer.’ Nu heb ik een website, en mijn doel is direct verschoven naar een ander onderwerp; nu is het doel goede blogs schrijven…(want zo zegt een gedachten; als ik goede blogs schrijf dan resoneren mensen met wat ik schrijf en kunnen zij met de nieuwe kennis die opgedaan is zichzelf helpen om weer dichter bij henzelf te komen, zodat ik help met de grote shift van de wereld).
Zie je wat hier gebeurt? De gedachten hierachter zijn allemaal goed, ik snap ze ten zeerste, ik wil namelijk heel graag mensen bereiken zodat ze meer tools krijgen om zichzelf beter te leren kennen voor het belang van het groter geheel. Maar waarom werkt dat dan niet? Waarom voel ik me dan niet vervuld? Waarom als ik een doel behaal voelt het dan alsof er opeens weer een nieuw doel voor de deur staat dat er voor gaat zorgen dat ik me vervult voel? Waarom is de oplossing altijd weer doorgeschoven naar een nieuwe actie die ik moet gaan ondernemen?
Nou laat ik het mezelf vertellen: het blijkt namelijk zo te zijn dat er op extern vlak geen doelen te behalen vallen die ervoor gaan zorgen dat het ‘vervullende’ gevoel wat wij allemaal zoeken wordt vervuld.. Een nieuw huis geeft geen oplossing, een nieuwe baan geeft geen oplossing, die nieuwe relatie geeft geen oplossing, deze geschreven blog geeft geen oplossing, mijn boek uitbrengen geeft geen oplossing, en zo kan het lijstje nog wel even doorgaan. Tuurlijk het is allemaal fijn en awesome en gun ik ons allemaal die dingen, maar het is simpelweg niet datgene wat wij zoeken om het gevoel van vervulling te krijgen. Om dat ‘gat’ te vullen wat zo stilletjes aan ons trekt. Deze ‘doelen’ helpen omdat het omstandigheden kan creëren voor wat er echt toe doet om dat gevoel te krijgen dat wij allemaal zoeken — ruimte om terug naar onszelf te keren.

Het doel van het leven is namelijk niet de doelen behalen, maar wat er gebeurt in de tussentijd van die behaalde doelen.

Dus het doel is niet ‘the goal,’ maar het leven wat zich afspeelt op weg naar dat doel. Het leven zelf dus….(eyeroll) Om daar nog even dieper op in te gaan; het zijn die ‘lege’ momenten waarin wij in onszelf het gevoel van tekort kunnen aanvullen met onze aandacht.
Ik denk namelijk, en dat is fijn en vervelend tegelijkertijd, dat wat wij zoeken naar complete acceptatie van wie wij zijn, DOOR ONSZELF — gezien/gelooft worden voor alle grootsheid die wij als mensen van nature in ons hebben. Waar wij diep van binnen voelen dat er meer is dan dat we nu uit het leven halen, en dan niet meer uit het leven perse, maar uit onszelf tijdens dit leven..
Het gevoel dat wij zoeken wordt overschaduwt door ons constante gezoek…

Waarom is dit fijn? Nou omdat het betekent dat er buiten onszelf niets te vinden is die deze vraag voor ons gaat beantwoorden (die ons dit gevoel van vervulling gaat geven), dus we hoeven ons niet meer te werpen op die constante zoektocht, we kunnen uit de ‘ratrace’ stappen, YAY! (of stiekem toch niet?) Want hier heb je meteen het vervelende; dat is f*cking eng! Dan is het geen blinde zoektocht meer waar je ‘per ongeluk’ de magische pil vindt en voor altijd gelukkig bent, maar dan is het opeens een soort van ‘tastbaar,’ dan ligt de verantwoordelijkheid van het vervullen van wat je ‘zoekt’ opeens helemaal alleen bij jezelf! WAT ZEG JE ME!? Dan is er geen guru meer die je stap voor stap aan de hand kan meenemen en alle antwoorden voor je op papier ziet, naja die is er wel, maar dat ben jezelf, als je leert luisteren. Damn.
Hier kom je meteen gedachten tegen als; ‘deze vrouw heeft echt geen idee waar ze het over heeft,’ of ‘ben ik wel capabel genoeg om dat zelf uit te vinden,’ of ‘op mezelf focussen is super egoïstisch,’ of ‘Hier heb ik toch geen tijd voor,’ of ‘die kennis waar jij het over hebt bezit ik helemaal niet.’ In ieder geval complete twijfel en weerstand… Waar of niet?
Het antwoord ligt onder die gedachten die nu aan alle kanten getriggerd worden. Het antwoord ligt in het gevoel dat je onder al die lagen van gedachten bent. Maar dat betekent dat je daar heen moet, juist naar de plek waar je eigenlijk niet heen wilt. De plek van angst, en tekort, de plek van ‘niet goed genoeg zijn,’ de plek van ‘ja daar begin ik niet aan hoor,’ de plek van, ‘maar waar the f*ck begin ik!?’

Laat me je vertellen waar je begint: je begint met het bewustzijn dat dit waar is. Dat inderdaad alles wat je verlangt te voelen alleen door jezelf gegeven kan worden, wat de omstandigheden nu ook zijn, welk doel er ook behaald moet worden. Je begint met te geloven dat jij degene bent die je nodig hebt in dit avontuur dat het leven wordt genoemd, tussen al die behaalde doelen in. Je begint met jezelf vertellen dat je het waard bent om tijd in jezelf te stoppen hoe dat er ook uit zal gaan zien. Je begint met jezelf vertellen dat jij degene bent waar je altijd naar opzoek ben geweest. Je begint met te geloven dat je nu alles al bezit aan kennis dat je nodig hebt ondanks dat je misschien nog niet weet hoe je daar gaat komen. En dat mijn liefde is een perfect begin!

We all stand together if we stand by ourselves.

Welcome to Wonderland