Identiteitscrisis yourself into freedom of mind.

Waarom je op je spirituele pad en verbindingen met andere door een identiteitscrisis gaat.
Alle identiteiten die we in ons leven hebben opgenomen als ‘zelf’ blijken langzaam te verdwijnen op ons pad naar ons hart.
Zelf heb ik HORDES lincy’s moeten loslaten om vrij te komen van al de conditioneringen en verwachtingen die elke identiteit met zich meebracht.
Ik was voor mijn ongeluk vooral stoer, en deed alles wat daar bij paste; motorrijden, stoere baan met geweldsbevoegdheid, super onafhankelijk en bedruip te mezelf al op hele vroege leeftijd. Nu zal je denken, daar is toch helemaal niets mis mee? Nee dat is zo, als dit geen rol is die gespeeld wordt vanwege bijvoorbeeld oud trauma (wat bij mij dus het geval was.) Wat gebeurde er bij mij in die stoere rol. Ik voelde niets, ik huilde niet, ik was narrow minded en super bevoordeelt, is dit mijn natuur? Hell no.
Maar vanuit mijn basis ben ik stoer doch ook SUPER gevoelig. Raad eens wat er gebeurt als je al het gevoel compleet negeert en je heel hard je best doet iemand anders te zijn (aka alleen maar heel erg stoer)?
Juist dan (sooner or later) gaat je lijf protesteren. Ik was vaak ziek, chronisch oververmoeid en (onbewust) compleet ongelukkig, je weet wel dat sluimerende gevoel van; ‘is dit het nou?’ (Nu kan je als mens nog steeds kiezen om in die realiteit te blijven, want alles kan, maar het hoeft niet!)

Zo creëren wij mensen met de jaren een hoop identiteiten om ons in een bepaalde mal te gieten, misschien om ergens bij te horen, niet gepest te worden, relaties niet kwijt te raken, aan bepaalde verwachtingen te voldoen, die van jezelf, je opvoeders of de maatschappij. 
Maar wat betekent dat eigenlijk? En waarom gebeurt dat?

We identificeren ons als met mens met alles om ons heen, maar letterlijk. Nou ja, eigenlijk, ons brein doet dat. Je weet wel, om dat bekende cirkeltje te creëren waar brein voor bestaat om gaande te houden. Maar als we ons identificeren met dat cirkeltje dat zijn we dus precies wat brein vindt dat wij zijn (een kopie van de mensen om ons heen, of misschien juist precies het tegenovergestelde, maar in ieder geval gecreëerd ter reactie op al de triggers die wij als mens hebben meegemaakt) Maar is dat ook zo? Ik begon te observeren wat er gebeurde als ik mensen ‘kwijt’ raakte in mijn leven waar brein een stempel op had geplakt (die stempel kan van alles zijn, maar bij mij was het de stempel ‘voor altijd.’)

Waarom we na het verliezen van mensen om ons heen een soort van identiteitscrisis doormaken.
Ik begon te beseffen dat elke keer als er iemand uit mijn leven verdwijnt, of door de dood, of door het ‘verbreken’ van een relatie er een soort van ‘crisis’ ontstaat in mij. Ik ging eens onderzoeken wat dat was.
Nu weet ik dat we niet alleen fysiek met elkaar verbinden. Ik bedoel hiermee dat als we langere periode met iemand omgaan (op welke niveau dan ook, al zijn liefdes relaties altijd nog weer een laagje ‘dieper’) we door middel van praten, sparren, delen, herinneringen maken en in elkaar energie zijn, je ‘delen’ van elkaar over neemt.
Niet alleen op lichamelijk vlak (kijk maar naar vrouwen die veel met elkaar optrekken zijn opeens allemaal tegelijkertijd aan het bloeden) als je letterlijk in elkaars aanwezigheid bent, maar ook door het delen van elkaars ‘realiteit,’ (percepties)

Je creëert een stukje identiteit in jezelf door de aangenomen identiteit van de ander op dat moment.

Ieder mens ziet de wereld op zijn eigen manier, er zijn daarom net zoveel realiteiten als dat er mensen zijn, die worden gekleurd door ervaringen, denkwijze, trauma, overtuigingen, opvoeding, geloof etc.
Als je dus vaker met iemand optrekt begin je deel uit te maken van iemand anders zijn realiteit. Om het anders te zeggen (omdat alles van binnen ervaren wordt) jij neemt een deel realiteit van die ander over in jezelf. Dit is een heel normaal en natuurlijk proces. Vaak is het ook zo dat wij hiervan leren en een andere kijk op onze eigen realiteit kunnen verkrijgen, tenminste als we dit bewust doen — het verbreden van ons bewustzijn.
Win win situatie dus.
Ik denk één van de belangrijkste redenen om ons als mensen met elkaar te verbinden is dat we door de wijsheid van een ander weer wat meer bewustzijn kunnen creëren in onszelf, tenminste, als we daarvoor kiezen.
De andere kant is dat brein het natuurlijk ook net zo goed allemaal kan ‘negeren’, dan is het een onbewust proces… En dan ‘geloven’ we alleen de ander als die precies hetzelfde zegt als dat ons brein al gelooft (het vermijden van triggers zodat we niet dieper in onszelf hoeven te kijken)
Veelal maken we het dan zo dat we identiteiten op onszelf plakken niet om dichterbij onszelf te komen door het vergaren van wijsheid maar juist het omgekeerde; het creëren van een nieuw persona (identiteit) in ons (brein) zodat we steeds verder weg raken van het vergroten van bewustzijn, zelfs precies het tegenovergestelde.
Dat kan een hele hoop pijn schelen, want het creëren van een vergroot bewustzijn heeft altijd te maken met het loslaten van waarheden die misschien al jaren aan je vast genaaid zitten, dus dat klinkt heel aanlokkelijk — Je wordt niet getriggert, je kan lekker achterover leunen want ieder ander die anders denkt is toch niet goed bij z’n hoofd. 

Al vergeten we graag dat alle identiteiten (een poppetje in ons hoofd waar brein op kan focussen) die we ons eigen maken als mens een afleiding is van ons doel op deze aarde — het verbreden van ons bewustzijn (aka het steeds dieper weten/voelen wat er buiten ons menszijn nog allemaal te voelen valt; het bewust worden van al de verschillende dimensies/frequenties en van daaruit onbeschrijfelijk vrij zijn)

Anyways. We hebben dus een (onbewuste) identiteit opgebouwd door de omgang met de mensen om ons heen. De eerste keer dat ik dat echt doorkreeg was toen die persoon die nooit uit mijn leven zou stappen uit mijn leven was gestapt. Vrienden die een ander pad kiezen, of nog dieper, liefdesrelaties die een ander pad kiezen, liett mij in ieder geval twijfelen over mijn eigen pad. Loop ik dan wel de goede? Is er iets wat ik niet zie? Is een ander pad beter? En het pad dat ik loop past dat dan wel bij mij? Want nog niet zo lang geleden was deze persoon in mijn leven en leek het alsof we allebei de neus dezelfde kant op hadden… Wie heeft er ‘gelijk?’

Een identiteitscrisis’ is hier omhanden. Want de persoon die uit je leven stapt blijkt opeens een andere realiteit te hebben. Waarheden zijn natuurlijk ook fluctuerend, wat je de ene week gelooft hoeft de volgende maand (door dingen die je meemaakt, of gaat zien) niet meer ‘waar’ te zijn.
We kunnen elke verandering in het leven (de enige constante zekerheid) als leraar zien voor het verbreden van ons bewustzijn (of het opnieuw verkleinen aka, jij die weer gaat leven vanuit je brein door triggers en overtuigen.)
Maar waarom bevragen we onze eigen realiteit als iemand anders door redenen die alleen die persoon kent (of niet kent als hij/zij handelt uit een onbewust mechanisme) ervoor kiest dit leven door te lopen zonder ons?

Ik had het hier laatst met een vriendin over. Ik vertelde haar dat ik het gevoel had (gecreëerd door een gedachten door brein) te falen omdat ik volgens de norm meter niet echt ‘succesvol’ ben, en brein het idee had dat als ik ‘maatschappelijk succesvol’ zou zijn ik die persoon niet ‘verloren’ zou hebben. Nu denk ik dat meerdere mensen ineens gaan twijfelen als een geloof dat ze hadden zich anders manifesteert dan dat brein gedacht had (aka verwachtingen). Maar brein kennende komt het altijd terug op één ding; angst. Angst voor verandering. En voor mij is dit waar.
Want of het nou een goede relatie of geen goede relatie was, er verandert iets. De dynamiek verandert, de energie verandert, en het bekende waar wij mensen (ons brein) zo dol op zijn wordt opeens voor je neus weggehaald en het enige wat overblijft is de onzekerheid wat er daar in de ‘void’ zich roert. Dus brein probeert door middel van twijfel en angst ons vast te houden in het bekende (beperkte) cirkeltje..

Voor mij heeft deze situatie mij in ieder geval heel veel vrijheid gegeven. Ik begon te beseffen dat ik veel dingen in mijn leven had aangepast waarin ik persoonlijk niet echt in geloofde maar die ik zou moeten doen om te voldoen aan het plaatje waarvan ik dacht dat de ander vond dat ik moest doen. Snap je het nog?

Nu kan ik gewoon doen waarin ik geloof! Wat goed voelt! Nu hoef ik niet meer ‘nuttig’ te zijn, of iets te bereiken. Nu kan ik weer groeien omdat ik niet vast zit in verwachtingen en nonalinement handelingen. En het toffe is, deze realisatie neem ik nu mee met iedereen die nu nieuw en magisch in mijn leven verschijnt. Mensen met hetzelfde geloof als ik, zodat niemand van ons een identiteit hoeft te creëren om ergens bij te horen, een realiteit zonder verwachtingen van elkaar en onszelf. Magisch. En onderwijl doe ik gewoon dat waar ik heel erg goed in ben — het verbreden van mijn bewustzijn en een beetje liefde lopen te wezen. *zucht, de leven*