Laten we weer eens schrijven over pijn

Pijn,

Pijn,

Pijn,

Laten we weer eens schrijven over pijn.

Laten we weer eens niets hoeven uit te sluiten.

Laten we ons weer eens niet verstoppen onder die labels van ‘licht en liefde.’

 

Wat is er mis met pijn?

Waarom niet naar de pijn kijken?

gedachten als:”Waar je je op focust groeit” poppen in het gezichtsveld op: “Je hebt al meer ’tools’ dan “dit’ te laten gebeuren,” “Natuurlijk creëer je dit allemaal zelf” –>

NIET NAAR DE OLIFANT IN DE KAMER KIJKEN JONGENS!! PIJN IS OOK NIKS!!!

mmm, heeeel misschien neemt mijn brein me weer mee op zo’n mooi verhaal. Een verhaal waar het één weer eens beter is dat het ander. Sterker nog, waar het één het liefst gewoon helemaal niet gezien wilt worden, en al zeker niet gevoeld.

Laten we voor het gemak eventjes bij het begin beginnen:

 

Lincy ‘op vakantie’ in India Januari 2023.

 

Eigenlijk begint het natuurlijk alweer veel eeerder dan de beschreven datum hierboven. Maar het beschrevenen werd gezien hier in de drukkende warmte van de indiaanse wintermaanden wat eerder niet gezien werd (het wordt pas gezien als het gezien wordt, geen ontkomen aan)

 

Stiekeme identiteiten lurken in het donker, totdat het donker weer licht blijkt – het zal wel weer hetzelfde zijn.

 

Wanneer begon ‘dit’ ongeziene dan wel?

Wat was het ‘donker’? 

 

18 juli 2011

De dag van mijn auto ongeluk, de dag dat mijn realiteit voor de eerste keer in mijn leven dusdanig veranderde dat alles wat zeker was wegviel. De schellen vielen in één keer af en wat ik zag bleek teveel te zijn voor de  vrouw ondergedompeld in haar nieuwe leven vol pijn, angst, vechten, ongeloof en onzekerheid.

De saga continues en langzaam maar zo snel leerde ik vrijheid binnenin het vechten. binnenin de pijn. Binnenin mijn hersenschade. Binnenin het ongeloof. Binnenin de onzekerheid.

Vrijheid is in alle menselijke staten te vinden, want er is geen exclusiviteit. Al bleek ik al die lagen van vechten, ongeloof, angst, onzekerheid vast te houden omdat ik onbewust geloofde alleen de vrijheid te kunnen vinden in die emoties en in die staat van zijn.
Zo werd vechten mijn normaal, zonder te weten dat ik zo hard, constant aan het vechten was, ondanks dat ik mij zo vrij voelde.
– laag op laag op laag.

Maar wat is het dat vrijheid doet?

Het verbreed je gezichtsveld; je ‘zien.’

 

Ik zocht manieren om te lijden om veilig te stellen dat ik mij vrij kon voelen. Terwijl vrijheid ‘natuurlijk’ onze natuurlijke staat van zijn is, daar hoeven we niet voor te zoeken, daar hoeven we niet voor te lijden, daar hoeven we niet voor te vechten – daar hoeven we alleen maar voor te zijn.  

 

Dus raadt eens wat ik in India kwam doen… natuurlijk lijden…

Alles wat er om mij heen gezien werd was daar om mij te triggeren. Alles wat ik ervaarde was daar om meer pijn mijn lichaam in te laten sluipen. Alles hier is perfect neergezet om mij in te laten zien dat vechten is wat ik doe. Dat lijden is wat ik doe. Dat pijn is wat ik doe. 

 

Wat maakt pijn anders dan liefde?

Wat maakt vechten anders dan liefde?

 

In het geziene maakt het geen verschil.
In het ongeziene eet het energie… Veel energie, en creëert het ongemak, oncomfortabelheid en fucking veel pijn. Waarom? Omdat het gezien wilt worden. Het (ik/jij) wilt geaccepteerd worden. Het wil er zijn. ALLES WILT ER ZIJN

De leven wil overal bij zijn.

Geen ontsnappen mogelijk.

Zelfs niet als we denken het niet te zien.

 

Hi, ik ben Lincy en ik lijd (pijn).

(welkom Lincy)

 

Als je mag lijden dan hoef je niet meer te lijden.

Als je mag vechten hoef je niet meer te vechten.

Als je angst mag hebben hoef je er niet meer bang voor te zijn.

 

Het voordeel van weten dat dít ís, is dat hét niet meer opgezocht hoeft te worden.

 

Ik mag nu gewoon weer een laagje dieper ‘luxe poes zijn’: “ze heeft al genoeg geleden.” 

Comfort creëren om pijn te lijden, want pijn (in het lijf) blijkt er gewoon te zijn, zelfs als ik heel hard geloof dat het niet zo is.

Vrijheid blijkt er gewoon te zijn, zelfs als ik niet pijn ‘opzoek’ om pijn te lijden.

Ik hoef niet meer te vechten voor mijn ‘bestaansrecht’ om pijn te mogelijk leiden; ik mag het gewoon voelen. Ik mag het gewoon zijn. Ik hoef het niet te verdedigen. 

 

Een laagje dieper loslaten. 

Een laagje dieper accepteren. 

Een laagje dieper gewoon (simpel mens mogen) zijn.

 

Vrijheid is niet afhankelijk van het verhaaltje dat ons brein ons vertelt. Vrijheid is OOK het verhaaltje, het verhaaltje is OOK vrijheid.

 

De (spirituele) zoektocht naar pijn, naar verlossing (de twee kanten van dezelfde munt; polariteit) is weer een beetje meer losgelaten in het spirituele middelpunt in India. 

“Wat is zoeken?”

“Waarnaar zoeken we?”

 

“geef mij maar een biertje, geef mij maar een hangmat op het strand, geen mij maar een typemachine en eerste klas vluchten. Geef mij maar comfort en warme baden met een mooie rode wijn. Geef mij maar rust en simpelheid. Geef mij maar luxe. Geef mij maar lachen en zingen met vrienden. Geef mij maar woorden om mee te spelen. Geef mij maar liefde en vereering – geef mij maar dít.”

 

Ach ach ach, het zal natuurlijk gewoon allemaal weer hetzelfde zijn.

 

Wat fijn om gewoon te mogen zijn.