Leren loslaten op papier
Jezelf leren kennen is een heel proces, zelfs een soort van ritueel. Eentje die in dit leven nooit stopt, want we zijn nooit lang dezelfde, tenminste, ik niet. Dit proces kunnen we vanaf meerdere kanten bekijken; enorm ingewikkeld (wat het ook zeker kan zijn) en enorm bevrijdend, twee kanten van dezelfde munt. Waarom zeg ik enorm bevrijdend? Ik zie het zo; als ik blijf veranderen hoef ik me niet vast te houden aan een ideaal, of verwachting van wie ik denk te moeten zijn, ik kan ‘gewoon’ met de flow van verandering meebewegen en me laten verrassen door alles wat ik ben of doe zonder oordeel (of in ieder geval zonder mening over de oordeel). Dit lijkt verdacht veel op een werkwoord waar ik in het begin van mijn journal tijd erg allergisch voor was; ‘loslaten.’ Iedereen riep maar dat je het beste alles maar gewoon kan loslaten. ‘Wtf, wat zeg je tegen me? Loslaten? Dan ga ik geheid dood!’ (ik ben graag een beetje dramatisch). Ik kan me herinneren bij één van mijn eerdere therapie sessies na mijn ongeluk, waar ik wanhopig mijn vroegere zelf probeerde terug te krijgen, ze me vertelde dat ik moest gaan loslaten zodat ik weer kon gaan voelen. Waarop mijn antwoord was; mijn tas pakken en weglopen. ‘Fuck jou, je hebt geen idee wat je zegt.’ Bleek ik het te zijn die geen idee had.
(Ik heb het mezelf vergeven, ik deed het beste wat ik kon met de tools die ik had)
Anyways loslaten dus….
Wat mij heel erg opvalt is dat de ‘makkelijkste’ dingen het moeilijkst blijken, zoals loslaten, of bewust ademen, accepteren is er ook nog zo één. Het leven zit er vol mee (eyeroll). Als je het eenmaal door hebt blijkt het inderdaad opeens heel makkelijk te zijn.
Maar hoe werkt dat loslaten dan?
Ik kon leren loslaten op het moment dat ik mezelf veilig genoeg voelde in mezelf. Ik leerde mezelf eerst kennen op papier; welke gedachten hebben de bovenhand? Hoe voel ik mij daardoor? Hoe reageer ik daar op? Wie ben ik onder al die lagen van verwachtingen (welke verwachtingen?), wie ben ik onder de mechanismen die mij is aangeleerd tijdens mijn opvoeding (welke gedachten)? Waar ben ik bang voor? Wat zie ik als ik in de spiegel kijk? (kijk ik met mijn ogen of met de ogen van de maatschappij met zijn onredelijke standaards?) Wat wil ik voor mezelf? Hoe wil ik mezelf zien? Hoe wil ik mezelf behandelen? Zoveel vragen die je naar de kern van je proces leiden. Laagje voor laagje leer je steeds meer ruimte in te ademen waar je vrij mag rondlopen, in jezelf. Vrijheid is ons hoogste goed.
Met de tijd breiden het uit naar mijn brein, potty training the brain into new thoughts ging van start. Het proces daarna toe ging bij mij in ieder geval niet van een leien dakkie. Het ging gepaard met diepe angsten, een gevoel van tekortkoming, slachtoffer voelen, en een put vol onzekerheden. Alles wat ik nu veilig kon ontplooien in mijn journal, in de stilte van de lege pagina’s. Met tijd voor alleen mezelf.
Waarom had mijn brein daar zoveel moeite mee? Kijk, mijn brein kon namelijk niet weten dat buiten dat zelf gecreëerde ‘normaal’ (waar we het eerder over hadden) er een veel chillere plek was om te leven. Vanuit bescherming houdt ons brein ons het liefst in de bubbel van het bekende, ook als dat betekent dat je eigenlijk een heel zwaar leven leidt, of vaak angstig bent of jezelf stiekem niet zo leuk vindt. “Das kut,” ja, dat is zeker zo.
Wat dan wel weer cool is om te weten is dat als je dat ‘normaal’ kan creëren, kan je ook een heel nieuwe ‘normaal’ (ik noem het graag realiteit) creëren. Eentje waar je wel jezelf mega tof vindt en ruimte heb gecreëerd voor alles dat je bent. Veiligheid in jezelf en een open hart waar je lekker in je hangmatje chillt (steeds wat vaker in ieder geval). Een realiteit met vertrouwen in jezelf dat je de dingen goed doet en de mogelijkheid om te leren vanuit een gezonde kant in plaats van een straffende. Kortom, dat je jezelf onvoorwaardelijk lief kan hebben!
A friendly reminder: Dit betekent dus niet dat je opeens geen ‘zware’ emoties kan ervaren of dat je vanaf nu alleen maar blij bent, het menselijke spectrum blijft altijd bij ons, want we zijn nou eenmaal mens. Maar hoe fijn is het om een mens te zijn die zoveel liefde ontvangt van de persoon die 24/7 bij ons is, hoe we ons ook voelen. Naar mijn mening de ultieme vrijheid; jezelf mogen zijn in jezelf! En van daaruit de ruimte ervaren en creëren voor andere om hún pure zelf te zijn. Magisch!
I can live with that!