(niemand) zijn

Gisteren was ik een meditatie van Joe Dispenza aan ‘het doen,’ ik weet niet of jullie die kennen maar ik persoonlijk vind hem briljant. De meditatie duurde 56 minuten en mijn brein vond dat die er helemaal niet klaar voor was (whatever that means).
Dus ik startte mijn meditatie, met een hoofd vol chaos en een koptelefoon die om de 10 minuten in mijn oor gilde: “recharge headset.”
Ik wist nog dat ik dacht dat dit toch wel zo ongeveer het dagelijkse leven bevat voor vele mensen — een hoofd vol chaos en een voor lief genomen lege batterij.

Ik had moeite met ‘erin’ komen (whatever that means II) en moest mezelf helpen herinneren dat er geen doel te behalen valt tijdens een meditatie. Er valt wederom weer nergens naar toe te gaan, weer zo’n onpopulaire mening.

De dag zelf heb ik veel huilend doorgebracht. Niet alleen huilen maar bang, boos, geïrriteerd, blij, gelukkig, groot, rouwend en nog heel veel meer, but you get the point.
Vele zullen zich afvragen of dit wel kan bestaan allemaal tegelijkertijd. Natuurlijk kan dat, alles bestaat immer tegelijkertijd (of niets bestaat tegelijkertijd, maar dat is hetzelfde).
Waarom ik dit nu allemaal ervaar is omdat ik midden in het creëren van een kinderboek zit. En dit boek gaat daarover — hoeveel we (onbewust in ons brein) zijn.
Je weet wel de stereotype mechanismen en conditioneringen die we ALLEMAAL opgeplakt hebben gekregen (waarvan we geloven dat WIJ dat ZIJN aka, identiteiten) alleen al omdat we hier nu eenmaal bestaan.
Alleen de meeste weten niet.
Zeer pijnlijk om hier niet bewust van te zijn, het maakt het leven onnodig hard, in mijn notsohumbleopinion de reden van ons lijden.
Dus ik en mijn briljantste kunstenaar voelde ons geroepen de mensheid te helpen. So here we are. Sitting in de Shit van Brein alleen maar om duidelijk te kunnen overbrengen wat die shit precies is. 

Mensen hebben geen idee wat die proces betekent, but that’s okay. Het boek is onderweg.

Anyways, terug naar de meditatie. Ik lag daar dus alles te zijn, wat mij onrustig maakte. Ik voelde me lijf steeds een beetje bewegen en ik kon moeilijk de focus vasthouden op het punt dat ik dat het liefste zou ‘willen’ (hallo brein)
Er waren zoveel dingen op dat moment dat ik liever zou willen dat ik er belachelijk moe van werd. Waarom toch alles zijn? Maar kan ik er wat aan doen? Ik voel nou eenmaal ALLES. Heb je enig idee hoeveel er gevoeld kan worden? Hoeveel lagen er onder de lagen liggen en daar dan weer lagen onder (oneindig etc.). FUCK!

Het was fijn om eerst alles te zijn, dat maakte mij gelukkig, GROOTS (want ik geloofde ooit dat ik heel klein was). Dat heeft me kracht gegeven.
Maar dat was ‘nog’ op het punt dat ik niet ‘ervaarde’ wat alles was… Kijk uiteindelijk is ‘alles’ natuurlijk ook weer niet bestaand, dus is het ook hetzelfde, maar ‘mijn zijn’ ervaart nu een nuance verschil.

Ik weet niet of je deze zin ten volle begrijpt, but that’s ok, uiteindelijk schrijf ik toch voor niemand.

En toen kwamen de verlossende woorden oppoppen in mijn brein, ze schoten voorbij om heel even stil te staan om te garanderen dat ik ze wel echt goed ‘zag.’
Een explosie (= implosie) van opluchting (ruimte!) maakte zich meester van het systeem dat een seconde eerder nog zo dramatisch vol zat. 

 

 (Niemand) zijn!

 

Gewoon ‘niemand zijn’ — oplossen, verdwijnen, opgaan, smelten, verzwinden, pleite, heengaan, of één van de minst populaire; afsterven. Je weet wel, rust vinden in het niet bestaan.

De rust van dood zijn maar het geluk hebben nog te leven!

GodGodGod wat een heerlijke verzachting van het leven dat door zovele verwacht wordt anders te zijn.

 

Nergens naar toe, want niets bestaat.

Geen doel te behalen, want niets bestaat.

Geen persoonlijke zoektocht, want niets bestaat.

Niets te vinden, want niets bestaat.

De Dood van het ‘ik,’ want niets bestaat.

 

Vrijheid zijn op de plek waar dualiteit ophoudt te bestaan —

(niemand) zijn.

 

Needless to say, ik heb heerlijk geslapen, want ik bestond immers niet. Kan ik iedereen aanraden. 

 

Hoe? Stay tuned. Boeken zijn onderweg!