oplossende tijden

Als zelfs ‘onderweg’ niet meer bestaat. 

Zeer langzaam, of juist onmogelijk snel raas ik door het leven –
ervaar ik het leven, voel ik het leven, leef ik het leven.
Met een messcherpe focus wordt alles weergegeven wat ooit als ‘onzichtbaar’/onvoelbaar werd bestempeld, in alleen maar één moment van zijn, herhalend, stilstaand, oplossend.

“Dus alles bestaat nu en tegelijkertijd bestaat niets?” Hoor ik haar weer vragen in mijn hoofd, nog een ietsiepietsie sceptisch, maar de opstapelende ervaringen van het kopje ‘Mindblown’ zorgt er langzaam voor dat ‘de realiteit’ verschuift naar mijn ‘nieuwe waarheid.’
Noem het een nieuw stukje bewustzijn die de poorten van het voelen van de frequenties van het leven in elke porie giet op elk moment van elke dag..
Klinkt misschien een beetje intens, maar daar zou nooit iemand mij van beschuldigen ;).

Anyways, ik zit dus nu op mijn schapenvelletje in de zon met Django (mijn te kleine engelse stafford met een ietwat dramatische en therapeutische persoonlijkheid (goh, interessant)) tegen mijn rechter been aan. Ik drink mijn koffie uit een thermosfles van mijn nieuwe sportgroep, en kijk tussen en tijdens het typen (want dit gaat natuurlijk allemaal vanzelf) de zon in met mijn veel te grote uber hippe zonnebril.

Natuurlijk ‘doe ik zelf weer helemaal niets,’ ik zie het alleen maar gebeuren – ik voel het gebeuren, ik ruik het gebeuren, ik hoor het gebeuren, ik denk het te weten te gebeuren.
Kortom er gebeurt van alles tijdens het uit zichzelf bewegen van vingers op het toetsenbord en de zachte zuchtjes door de warmte van de zon op mijn gezicht.
Tijd bestaat niet meer zoals ik dat altijd dacht te kennen. Al een tijdje (leuke woordspeling) niet meer.
Ik zit natuurlijk op dit moment nog ernstig in de war te zijn, want brein kan er gewoon niets zinnigs over denken/vertellen/schrijven.
Natuurlijk is het oplossen van ‘de tijd’ (in ieder geval de circulaire tijd en niet de tijd die ook ruimte is) op zichzelf staand ook alleen maar een ervaring. Het weer wegvallen van een conditionering die mij (en iedereen) natuurlijk al direct werd wijsgemaakt bij geboorte – “hey jongens, nee natuurlijk bestaat tijd! Kijk, we hebben een klok en afspraken alles!! Nu wel een beetje opschieten hoor, want anders komen we te laat.”

“Wat blijft er dan over?!” fluistert zij angstig in mijn oor.” Alles wat jij wilt mijn kleine lieve boon, alles wat jij wilt.”

Ik schrijf wetende dat ik nergens naar toe schrijf, er is geen punt te behalen en er is geen doel te beschrijven. Want als de tijd niet meer wordt ervaren dan valt er nergens ooit naar toe te gaan. Alleen dit nu bestaat (heeft mijn lijf nu kippenvel en voel ik angst? Misschien….)
Maar onderweg zijn lost ook op *poef*.
Ik bedoel, het concept ’tijd’ zou ons (in ieder geval ons brein) willen laten geloven dat er daadwerkelijk een plek is om naartoe te gaan.
Onderweg naar een iets.. Misschien een plek, misschien een doel, of misschien de meest populaire van alles – ‘onderweg naar onszelf.’

Wat een grap, want natuurlijk is er helemaal geen ‘onderweg.’ Begrijp me niet verkeerd, alles lijkt wel constant te veranderen –  het leven kan elk moment anders ervaren worden, sterker nog, het is onmogelijk om precies hetzelfde te ervaren als welk ander gepasseerd (niet bestaand) moment dan ook. Dus de menselijke ervaringen worden ervaren, maar die zijn dus (als het brein hier niets meer mee hoeft) gewoon alleen maar ervaringen, zonder mening, zonder touwtje, zonder staartje, zonder schaduw, zonder licht – gewoon een ervaring.

Brein labeled het natuurlijk graag als goed/ slecht, mooi/ lelijk, donker/ licht, maar boven dat alles is dat alles gewoon een ervaring. Zelfs dus natuurlijk brein is een ervaring, iets denken is hetzelfde als iets ruiken. Of iets zien. Als we onszelf niet meer identificeren met het denken dan natuurlijk.
(Ach je ziet het alweer. Verdwaald in de mazen van het doolhof. Zoveel te zeggen, zo wanhopig graag ‘duidelijk’ willen zijn. Wat hou ik toch van mezelf. Wat een liefde en passie.)

Maja, wie zouden we anders moeten zijn dan ‘onszelf?’
Waar zouden we anders kunnen zijn dan ‘hier?’
Wanneer zouden we anders kunnen zijn dan ‘nu?’
(uiteindelijk natuurlijk helemaal niemand, nergens – maar dat spel is ook al snel ‘uitgespeeld.’)
Zomaar een paar zinnen die één van mijn geliefden en ik bespreken als we aan het spelen zijn met woorden. 

We ervaren natuurlijk allemaal elke moment hetzelfde; hij in de tram, ik in het vliegtuig, zij op haar yoga-mat en jij op de fiets.
En als we geluk hebben ervaren we dat moment precies zoals het is – een volledig explosieve ervaringen van stilte/chaos (kleuren/geuren/emoties/gedachten/gevoelens/ruimte) ondergedompeld in een oneindig vat van leegte.

Alles gebeurt zomaar.

Deze afgelopen weken (of waren het jaren?) konden mij maar één ding vertellen; Alles is altijd, overal hetzelfde.
“What a bold statement to make,” she hears Lincy think.

Maar ja wat valt er anders nog te zeggen nadat uit een vliegtuig vallen precies hetzelfde bleek te zijn als onderdompelen in de schoonheid van een zonsondergang, of huilend op de grond liggend van pijn, of de ‘gewone’ avond wandeling met Django – Hetzelfde als de was doen, durf ik zelfs te zeggen, huilend, dat dan weer wel.

Een deel van mij voelt zich gebonden aan een uitleg; hoe kan ik in godsnaam vertellen waarom alles hetzelfde is? Welke woorden gebruik ik? En waarom doe ik dit toch eigenlijk als je stiekem toch nooit iets zegt?
Ach ach ach, de vloek van de schrijver in mij, zo gevoelig, zo romantisch, zo wanhopig, zo heerlijk verdwaald in het bos der woorden.

Natuurlijk doe ik dit nu gewoon omdat ik ervan geniet! En dat mijn liefde, is voor mij de enige goede reden.
Anyways… Ben je er nog bij?

Het leven valt niet uit te leggen, het valt alleen te leven.

Vrijheid is altijd te vinden voor hen die niet meer willen zoeken. Het opgeven van iets willen zijn, iets willen bereiken. Het is ‘het einde van het zoeken.’

Voor mij is het zijn van niemand die nergens naar toe gaat een vrij briefje voor vrijheid en verwarring en op dit moment verdriet (wat natuurlijk ook gewoon hetzelfde is).

Elke seconde van de dag heb ik opnieuw een nieuw leven – nieuwe ervaringen – nieuwe dingen om te zien, ruiken, voelen, horen. Soms ben ik het vergeten, maar ik mag mezelf nu (en best wel in vele ‘NU’s’ de gelukkige eigenaar noemen van een ‘opgegeven brein’ met een hele fijne geïnstalleerde breinloop die mij nu in bijna alle momenten aanmoedigt ipv bekritiseerd (ben je hier nieuw en heb je geen idee waar ik het over heb –> hier is een goed begin (pottytraining the brain into freedom)).

Dus hier zit ik dan weer, nog steeds in de warmte van de zon, nog steeds automatisch typend, met nog steeds emoties die opkomen en langsgaan bij woorden die gebruikt worden.

De reis van het stilstaan blijkt altijd in beweging. En daar moet ik het op dit moment maar mee doen.