Pijn equals Verlangen… Wait what?

Je diepste pijn niet kunnen voelen is het zelfde als je diepste verlangens niet kunnen voelen

Wat bedoel ik daarmee?

De emoties die we voornamelijk ervaren als volwassenen zijn de emoties die onze beschermingsmechanisme (ons brein) creëert om ons af te leiden van de laag emoties die eronder ligt. Brein: ‘whaat?’
Het begon op jonge leeftijd. Niet alleen onze opvoeding maar ook de maatschappij waarin je bent opgegroeid, de speelgenootjes die had, de verwachtingen die er van je waren en de dingen die je hebt meegemaakt die je als onveilig hebt beschouwd hebben mechanisme gecreëerd waardoor we beschermd worden voor de emoties die ‘zwaar’ waren.

Met de tijd zijn we gaan geloven dat we deze mechanismen zijn, in plaats van de bewustzijn te hebben dat eronder die mechanismen nog zoveel meer bestaat waar we gewoonweg niet meer komen. Daarom wil ons brein ook graag dat we in de comfortzone blijven (die we zelf hebben gecreëerd) want daar is het ‘veilig,’ daar zijn alleen de emoties die we hebben gecreëerd zodat we niet daaronder hoeven te kijken/voelen, het bekende. Het maakt niet eens uit of we echt gelukkig zijn, of onszelf mogen zijn in deze comfortzone. Maar het is waar we (ons brein) denkt veilig te zijn.

Wat het eigenlijk doet is ons weghouden van een emotie de we (onbewust) alsnog voelen door een emotie (door middel van  gedachten) te creëren om ons bezig te houden zodat we niet bewust zijn van de emotie die eronder ligt, snap je me nog?

Deze dubbele laag emoties waar we voor de helft bewust van zijn brengt een hele laag problematiek met zich mee. Dit creëert stress, onzekerheid, een gevoel van onwaardigheid en niet gezien worden (door ons zelf). In plaats van dat we in onszelf gaan kijken wat we kunnen veranderen en wat we voelen hebben we geleerd om buiten ons te zoeken naar oorzaken en oplossingen. Nu denken we veelal dat onze externe omstandigheden moeten veranderen om dat gevoel van onvrede en stress te kunnen veranderen van het ‘niet gezien worden,’ en ondanks dat er inderdaad situaties bestaan waar we onszelf het beste uit kunnen halen is dit niet wat ik nu bedoel. Want dit gevoel (van niet gezien worden) neem je namelijk overal met je mee naar toe, want het is gecreëerd in jou, door jou, en alleen jij kan die muur weghalen.
Dit doe je door te leren veilig te zijn in jezelf (pottytrainthebrainontonewthoughts). 

Ik ben jaren bezig geweest met het niet voelen van de pijn die bepaalde situaties in mijn leven hebben achtergelaten (trauma’s) omdat ik ook geen goede manier kende om ermee om te gaan. Laten we eerlijk wezen, hoeveel mensen hebben eigenlijk echt geleerd om met trauma’s om te gaan. We gaan gewoon maar door, totdat doorgaan geen optie meer is, want dit kan zelfs oplopen tot burn outs en depressies. En alleen maar omdat we niet meer bewust zijn van het feit dat we niet alleen ons mechanismen zijn.

We zitten vast in ons eigen gecreëerde ratrace.

Voor mij zorgde dit voor een angststoornis. Toen mijn lijf door mijn ongeluk niet meer kon wat ik gewend was te kunnen liep ik elke dag tegen mijn eigen muren aan, head first. Ik kon niet anders dan leven zoals ik gewend was, want mijn mechanisme had zich gespecialiseerd op één bepaalde manier, waar ik in mijn ‘oude leven’ voor mijn ongeluk precies in kon functioneren zonder bewust te zijn van die sluimerende emoties diep van binnen. Maar die situatie was geknapt als een bubbel en ik kwam erachter dat ik buiten die situatie om helemaal niet kon functioneren.
Ik kon absoluut niet met veranderingen omgaan, en zeker niet de heftige. So i got stuck and collapsed (het begin). 

Het aller pijnlijkste om te beseffen al die jaren verder is die bescherming die ons ‘tegenwerkt’ te voelen (al voelen we daardoor verdomd veel, mindfuck) ook ervoor zorgt dat je de diepte van geluk niet kan voelen. Want alle emoties worden gecensureerd, niet alleen de pijn. Tuurlijk, binnen in onze comfortzone kunnen we best content zijn, want daar is die tenslotte voor gecreëerd. Maar echt het diepe voelen, het diepe geluk, onze diepste pleasure, daar kom je niet. Net zomin als dat je bij je diepe angst komt. Want daar tussen in staat dus die muur. Die muur die ons beschermt tegen het diepe voelen. Ik wist voorheen helemaal niet wat mijn grootste behoefte waren, ik heb er zelfs nog nooit echt over nagedacht. Ja heel soms, maar dan schaamde ik me ook gelijk, want mijn behoeften zijn grootst en niet waar dagelijks over gepraat wordt bij de koffie machine.
Ik ben niet meer bang voor mijn angst, en ook niet voor de diepte van mijn behoefte. Sterker nog, ik maak er mijn realiteit van. Dat kan dus ook gewoon (van angst naar vrijheid)! 

Kijk natuurlijk kan je jouw comfortzone helemaal oké vinden, en denken van, jaa prima zo! Volgend leven weer een kans, ik blijf hier lekker hangen. En dan is ook alles helemaal goed. Als je maar bewust bent van de keuze die je maakt, anders bestaat de kans dat je verdomde veel mist zonder dat je het ooit ten volste beseft, behalve dan dat stiekeme gevoel dat er iets meer moet zijn dan het leven dat je nu leidt.

Maar als je net zoals ik geen kans meer hebt om daar te blijven hangen door externe (of interne) veranderingen, of je voelt al die tijd al een verlangen die je niet kan benoemen waar je jezelf op een zoektocht vindt (meestal naar een nieuw huis, nieuwe baan, nieuwe relatie, nieuwe opleiding etc) is er maar één oplossing; die mechanismen in jezelf leren kennen die ervoor zorgen dat je niet bij je bron kan komen en er een nieuw ‘normaal’ tegenover plaatsen.

Eentje waarin je veilig bent om diep te gaan.
Eentje waar het veilig is om de emoties te voelen waar ons brein ooit voor ons heeft besloten dat het niet veilig is.
Je gedachten leren kennen die de muur tussen jou en je diepste gevoel plaatst.

Bewust worden van het feit dat er nog zoveel meer dan is de tunnelvisie die ons brein voor ons gecreëerd heeft. 

Staan voor jezelf. Voor je verlangens. Maar ook voor je angst.

Ze noemen het ‘het pad van zelfheling.’ Al geloof ik dat dit pad direct verbinding houdt met het helen van alles, want dat is tenslotte wat we zijn.