Samen niets zijn

Samen met het poppetjes niets zijn, of alles. Dat is hetzelfde, maar toch ook weer niet. Leuk hé.

Er wordt verwarring ervaren in mijn liefste (mijn poppetje). Ze noemt het graag tijd van transitie, embodying. Het lijfje krijgt een hele hoop nog niet geziene informatie tot haar en dan lijkt het allemaal opeens zo echt.
(Ik schreef er eerder een blog over, over dat vastzitten in het verhaaltje ook alleen maar de leven kan zijn… Was een goede blog al zeg ik het zelf.) 

En nu vind ik haar weer zo dichtbij de rand van het brein dat ze weer lekker erin gezogen kan worden.

 

Head first down the rabbithole.

Niet één keer, niet 10 keer, maar haar hele leven lang.

 

Alles wat geloofde waar te zijn lost allemaal beetje bij beetje op totdat er helemaal niets meer overblijft dan vrijheid, voor altijd vallen…

 

De basis is dat er niets geweten wordt, dus als het brein hartstikke denkt iets te weten, zal het zowiezo dat niet zijn. 

 

Maar ja, vertel dat maar aan het poppetje als ze zo stellig van alles aan het weten is.

Gelukkig is dit ‘het’ ook.

Gelukkig is dit ook toegestaan.

Gelukkig valt ook dit onder het kopje alles zijn // of niets.

 

Ik zie het brein lurken naar de zoektocht van het betere bestaan… Gelukkig weten we nu wel dat er niets te weten valt (binnen in het alleswetende), en dat er zeker niets beters (anders) te vinden valt dan nu, als je al kan zeggen dat zoeken een ding is, want tja… zoeken kan natuurlijk alleen maar bestaan als tijd zou bestaan en niets bestaat. Wordt het al vervelend? Zij vindt vaak van wel :)

nee nee nee, ik snap nu wel waarom de breintjes zo in de war zijn.

 

Wat een intensieve tijd!

 

Ik voel hét door het hele lijfje stromen, de leven raast in lichtsnelheid voorbij.
Oplossende tijden.
Het valt niet meer bij te houden, alleen nog maar te ademen en te verwonderen – zelfs als de verwondering verpakt blijkt in tranen van gemis of pijn (alleen maar woorden om mee te spelen, want het zou nooit iets anders zijn dan dit).

 

Head first in de leven gedoken, het poppetje zal het leven ervaren al is dat het laatste wat ze doet.

 

-ze schenkt haar eerste koffie in-

 

Alles is altijd alleen maar nieuw, nieuw, nieuw, nu, nu, nu. Alleen het brein denkt te weten dat er dingen herkent worden. Maar het brein bestaat niet nu.. Nou ja, ook weer wel, maar dan anders dan dat het brein denkt te bestaan… 

Als er een boom omvalt zonder dat er een oor is om te luisteren maakt het vallen geen geluid, alleen een vibratie. Zij zal altijd en immer alleen maar deze vibratie zijn, al denkt haar vibrerende brein dat dat dan daadwerkelijk iets belangrijks is… En dat mag ook, dat denken.. Want dat is het ook. Geen ontkomen aan.

Nu zeg ik natuurlijk niet dat het leven in het poppetje voor het poppetje niet belangrijk is hé! Want er bestaat niets belangrijkers dan haarzelf (voor haar).
Zij creëert nou eenmaal de wereld die zij ziet en ervaart, mét dat geweldige brein!
Dus laten we dan deze ervaring samen maar zo fijn maken als dat we kunnen.

Het poppetje gelukkig maken is mijn levensdoel.

 

En dan kan dus, want daarom is ze in deze vorm gevibreerd – mens zijn, de perfecte mix van alles!

 

Niets te veranderen, zo perfect.

Nergens naar toe te gaan, zo perfect.

Niets te verbeteren,  zo perfect.

Perfect zijn voor en achter het brein-gordijn.

 

De ervaring is voor iedereen anders, maar niets is meer of minder dan hetzelfde – deel van het alles, perfect.

 Samen met onze poppetjes niets zijn.

 

Ik zal elk moment daar zijn om haar hier aan te herinneren, met alles wat gevoeld wordt en alle vrijheid om ALLES te doen, want alles mag. 

Zonder oordelen, of met oordelen (zucht).

 

Maar altijd met liefde want iets anders kan niet meer bestaan.