Stiekem magisch zijn

Pas na mijn auto ongeluk, dat ongeluk waarvan ik geloofde dat alles kapot maakte, kon ik pas leren zien hoe magisch alles was. Wat heb ik gerouwd om mijn gezonde lijf. Wat heb ik gewanhoopt, waarom kon ik niet eerder zien wat zo dichtbij was?
Moeten we dan door dat diepe lijden? Of mogen we nu al zien wie we zijn?
Zien we de magie niet meer van de bewegingen die ons lijf voor ons maakt? De sierlijkheid, de doorzetting, de balans? Waarom, omdat we het altijd al hebben gehad mag het niet meer magisch zijn? Wat zou het zonde zijn als we wachten tot de dag dat ons lijf niet meer uit zichzelf werkt. Misschien als we ouder worden, of dat stomme ongeluk. Dat we ons dan pas realiseren wat ze voorheen in stilzwijgen allemaal voor ons heeft gedaan? Hoe we eigenlijk stiekem zo genoten hebben van al die ‘normale’ magische wandelingen, maar het toendertijd gewoon niet konden zien?
Zien we de magie niet in gezond zijn? Wat zou het zonde zijn dat we pas kunnen erkennen dat we gezond zijn geweest als we ziek zijn geworden? Als alle jaren van onbewuste gezondheid of vrijheid in bewegen ons afgenomen wordt? Zonder te vieren dat het ooit heeft bestaan? Och, wij verdienen zoveel meer.
O, ons mooie magische lijf,
Hoe makkelijk de frisse wind met al die verschillende geuren meerdere keren per seconde met onze reuk zintuigen speelt, en lucht brengt naar onze longen om te leven. De bomen die leven op onze ademhaling en wij die leven op de hunne.
Zien we de magie niet meer van die ontelbare sterren in de nacht, die naar ons blijven fluisteren over de grootsheid van alles dat nog meer bestaat dan ons kleine wereldje. Is er dan geen tijd meer om ons te verwonderen over de verschillende kleuren van de maan en onze ogen die dat allemaal kunnen ervaren? Onze hersenen die het vertalen?

Mogen we de magie niet meer zien van de magische wezens die we eigenlijk zijn?

Mogen we de magie zien van comfortabel zijn? Het warme water uit de douche wanneer we nat thuis zijn gekomen door het trotseren van het herfstweer? De warmte die ons omarmt als we ons huis binnen lopen met één draai van de knop? Waarom behaaglijk zijn niet magisch – dat warme kopje thee op je lievelingsstoel en je boek, de vrijheid die dit mogelijk maakt.
Ach die verstopte magie van het leven.
Dat leven vol onzichtbare glitters, altijd aanwezig, als wij kiezen die te zien.

Zien we de magie niet meer van die tomaatjes op ons bord? Je weet wel, die tomaatjes die van zaadje, naar spruitje, naar bloemetje, naar tomaatjes zijn gegroeid, maanden aan inspanning, water, zonlicht en verzorging?

Als dat niet magisch is…. Oké nog eentje dan als het tomaatje het niet kan zijn, wat dan van al die smaken die we herkennen, proeven, mogen ervaren, meerdere keren per dag! een heel palet van verrassingen staan dagelijks in de rij te wachten om erkent te worden voor wat ze werkelijke zijn — kleine wonderen!
Wonder op wonder op wonder op wonder is ons dagelijks bestaan.., ach die verstopte magie van ons dagelijks leven.

Als je wist hoe je weer verwonderd kon raken, zou je het dan doen?
Als je wist dat de wereld waarin je nu leeft, waar je nu op focust, wat nu je realiteit maakt anders kan.. Zou je dat dan doen? Leef je leven zoals jij dat wilt?
Voel je je diep van binnen zoals jij dat wilt?
Als je wist dat er een wereld bestond, binnen in deze wereld waarin het onmogelijk blijft de wonderen niet te zien, zou je daar dan voor kiezen?
Een droom in een droom.
De moeilijkste maar makkelijkste keuze dat ben jij.

Ach, die verstopte magie van ons leven.