Ik voel hét door het hele lijfje stromen, de leven raast in lichtsnelheid voorbij.
Oplossende tijden.
Het valt niet meer bij te houden, alleen nog maar te ademen en te verwonderen – zelfs als de verwondering verpakt blijkt in tranen van gemis of pijn (alleen maar woorden om mee te spelen, want het zou nooit iets anders zijn dan dit).
Mens zijn – de perfecte mix van alles… Wat zeg ik toch??
