Trigger-Bingo

Daar zat ze dan, midden in de nacht om 02:14, in de keuken, uit te kijken over de donkere daken van Forli, wakker gehouden door een brein die oude patronen heeft gevonden waar nog een tyfuszooi aan emoties – angsten (of noem ze oude lijf-herinneringen) aan hangen. 

Trigger-Bingo noemen we het, al heb ik naar mijn mening de kaart al 10 keer volgespeelt.

 

*ze lijkt wel te ontploffen van onzekerheid*

 

Ik dacht eerst in mijn journal te schrijven, maar toen hoorde ik de stem die ik altijd hoorde wanneer de blog geschreven wordt. Dus dan maar vol kwetsbaarheid en onzekerheid toch maar weer met die vliegende vingertjes over het toetsenbord, niet wetende of ik deze wel online durf te zetten.

 

*maar dit is het ook – de leven, in alle facetten*

 

Maar wat gebeurd er dan toch?

 

Triggers, iedereen kent ze wel. Delen van het poppetje die nog niet geïntegreerd zijn. Open wonden van oude trauma’s of meegemaakte rotzooi die nog niet eerder zo (diep) gezien/gevoeld konden worden.
Waar nog niet eerder ruimte voor was om in te zitten, om te doorvoelen, om te (mogen) zijn. 

 

Gek is het niet, om getriggerd te worden, als je met drie empaathen in 40 graden in een appartement vertoeft. Zeker niet als die drie poppetjes gericht zijn op het hoogste goed – ‘de weg van de ziel’ – het leren zien en liefhebben van ALLE delen van zichzelf. Aka, ‘simpelweg gewoon’ in elk ‘nu’ hun volledige zelf mogen zijn (van zichzelf, want een ander bestaat hierin niet)

Eventjes voor de record; Natuurlijk roeren zich op dit moment nog zoveel meer dingen die zo stressvol lijken te zijn, en tornen aan haar intense behoefte aan vrijheid, dat alles nog groter en intenser is… (Naja, lijkt vanuit de perceptie van het brein natuurlijk) , maar dat is zo’n verhaal, daar heeft ze zelfs een boek over geschreven, dus veel te veel voor deze blog, dus we houden het voor nu even hierbij…

Triggers dus, 

en haar trigger is wederom weer zo heerlijk zichtbaar; VEEEEELS TE VEEL (denken te) ZIJN! Te Intens, te triggerent, te gevoelig, te emotioneel – de spiegel…
Iedereen tot last, met de neiging om zich direct aan te passen aan alles en iedereen om haar heen. Deze trigger is nu zo zichtbaar omdat één van mijn liefdes, die ons vereerd met haar aanwezigheid, precies dezelfde oer-trigger heeft (hier hebben we de spiegel weer). Natuurlijk ook al vanaf de speen.
Veel wordt er al gezien, besproken en doorvoeld, maar aan te nemen vanuit die explosie van onzekerheid die er nu ervaren wordt in het lijfje ligt er nog een heerlijke fuckload aan modder onderaan de poel, die lekker boven komt drijven tijdens de storm van het nu.

 

Ik noem het niet meer helen, want dan blijven we bezig. Ik noem het zijn met alles wat is, dus ook met de overstromende modder tsunami’s die eventjes lijken de rest van de leven te verslinden.

Wat een pijn heerst er in de donkerte. 

Er hoeft niet naar gezocht te worden, zoeken is over, want het komt vanzelf naar de oppervlakte (het licht) gestroomd wanneer het er klaar voor is. Hoe noemen we het ook alweer? Owja; ‘de leven wordt volop geleefd in de volle intensiteit (so help me God) die alleen het brein nog wilt bestempelen als goed en/of slecht.’
(gelukkig weten we dat goed/slecht niet bestaat. Het zal verdomme weer eens niet allemaal hetzelfde zijn)

 

Het zijn (zoals altijd) de perfecte omstandigheden om te zakken in de angst en onzekerheid, altijd dezelfde trouwens – het ervaren van het wegnemen van mijn eigen vrijheid.
Het niet mogen zijn. Het aangeleerde proces van aanpassen, bliksemafleider zijn (als ik maar leuk doe heb jij minder pijn).
Kleiner willen maken, niet zoveel ruimte in te nemen, het proberen van mezelf in een mal te gieten die niemand van mij vraagt. Aangeleerd door een kleinere zelf (hallo lieve kleine Lincy), geleefd als puber, adolescent en toen volwassenen die niets anders kon, niet beter wist, van een tijd die niet meer bestaat – een oud overleving proces dat JAREN ongezien haar systeem is geweest.
Die heeft zich nu weer automatisch eventjes ingezet, langzaam, langzaam, een beetje sluiperig (als ik daar toch eens eventjes over oordeel). 

Maar met één groot verschil – het wordt gezien, en het mag er zijn, ook dat oordeel!

Dat maakt het de perfecte omstandigheden.

 

Het multiversum (noem het alles, of De Leven) heeft zich samengespannen om dit schijnbare perfecte hinderlijke oncomfortabele moment te manifesteren zodat zij zichzelf weer wat meer lief kan hebben, om zichtbaar te krijgen wat er nog lurkt in de diepte. 

Om weer te mogen herhalen en herhaalt te krijgen van die heerlijke poppetjes om haar heen dat ze perfect is precies zoals ze nu is!

Tussen de brainloops in. De ene die in stilte probeert te schreeuwen hoe ze zich toch onmiddellijk moet aanpassen (aan wat weet niemand); misschien zelfs wel het beste helemaal kan verdwijnen, en de andere die haar rustig vertelt dat het oké is, dat het goed is, dat het welkom is, dat het er allemaal mag zijn.

 

Hier.

Nu.

Nergens naar toe te gaan.

Niets te veranderen.

 

Het is sporten voor het brein, zoals we elke spier trainen, oneindige ruimte – expansion. Het proces waar we allemaal aan mee doen, bewust of onbewust. Het blijven herhalen. Devotion, want het enige doel is haar blij maken in de show die de leven ons allemaal te bieden heeft, of we nou willen of niet.

 

Head first in De Leven – ruimte te creëren binnenin om weer vol alles te mogen zijn.
De ruimte zijn.
Vrijheid.

Niet kleiner, niet groter. Niet beter, niet slechter. 

 

Godverdomme hé, dat was me even wat.

 

*schrijven is toch voor haar een magisch wondermiddel, ik kan het iedereen aanraden*

 

Wat een geluk heeft ze ook. Groeien in en met haarzelf met poppetjes om haar heen die ze zo verdomde lief heeft.
Maar Jezus hey, de vrijheid van mens zijn, soms gewoon super kut.

 

En in mijn not-so-humble-opinion; dit is het!

Het volle omarmen van het moment. Niets te fixen. Alleen maar te zijn.

Wétende dat dit het is – levend, voelend, ZIJN.
Dit is de vrijheid die ze zo verlangt.

 

Bekeken met het magische oog van alles, in vol vertrouwen dat dit altijd en alleen maar groei en veiligheid biedt om De Leven weer ietsje meer intenser te kunnen ervaren in dit moment – het enige moment dat altijd zal blijven bestaan.

 

Life is only as good as you let your brain believes it is – en gelukkig hebben we daar wel wat over te zeggen!