Verdwaald in de middeleeuwen

verdwaald in de middeleeuwen.

 

0505 stapte ze het bed uit, klaar wakker uit het niets, verlicht door de volle maan, schijnend door een klein raampje in de dikke stenen muren – de enige lichtbron van de kamer die gebouwd was met de stenen die eeuwen geleden eerst nog een kasteel vormde onder in de vallei van de berg waar zij zich nu op bevindt… De leven.

 

*De koffie komt net van het fornuis, en zij is aan het typen terwijl langzaam de zon de taak van de volle maan overneemt*

De emoties worden er niet minder om, of meer wat dat betreft.

 

“Hoe is het mogelijk om zoveel te voelen, zoveel te zijn?” vroeg het brein zich wederom af… Natuurlijk valt daar weer geen antwoord op te geven – Het zal enkel en alleen altijd maar hetzelfde zijn; dít – De leven.

 

Tranen staan in de ogen, maar nog niet genoeg druk om daadwerkelijk de weg naar de wangen te vinden.

Geen tranen van pijn, angst of onzekerheid, geen tranen van blijheid, blissfulness of verlichting – alleen maar simpele tranen van de intensiteit van de leven die in elke moment gevoeld wordt in elke cel van het lijfje.
Tranen gewoon omdat het tranen zijn – de rest van de woorden zouden alleen maar concepten blijven.

 

“Hebben we wel genoeg koffie?” 

“Mag ze wel zo fucking intens veel zijn?”

“Wat is téveel?”

Ach Ach Ach, dat lieve vurige brein.

 

Onbeduidende allesomvattende vragen die samen met de volle maan weer een nieuwe vorm aannemen wanneer ze weer stilletjes overgenomen wordt door de altijd aanwezige ruimte van mogelijkheden.

Die verstikkende, opgeblazen, exploderende vrijheid van menszijn.

Dit ene voortdurende niet bestaand moment.

Nu Nu Nu en nooit meer wat anders. *poef*

 

Niets blijft meer plakken – het leven is in constante verandering, dus ook zij. 

*De laatste slok koffie wordt genomen, toch nog maar wat meer zetten* 

 

Franse muziek die de oren bereikt via haar witte koptelefoon in de bergen van Italië, schrijvend in het nederlands en afwisselend denkend in het engels…. Het zou natuurlijk alleen maar energie zijn die zich samengebundeld heeft in dit enige bestaande moment waar ze zo van houdt – die vliegende vingers over het toetsenbord, ergens kwijt, verloren en voor altijd gevonden in de wereld, spelend met woorden die niet de oren of de ogen bereiken, maar alleen landen als frequenties die dansen met de ziel – de enige taal die we allemaal zijn.

 

Zoveel blijkt er constant te gebeuren en nooit wordt er iets bereikt.

Het gebeurt weer eens gewoon, zomaar – de leven wordt geleefd in de volle intentie van haar wezen. En nu eens in de bergen. Ze houdt ervan.

*onderweg naar de koffie percolator terwijl de tranen ondertussen al de kin hebben bereikt – wat een vrijheid om alles te zijn*

 

Er wordt steeds minder begrepen en geweten, om eerlijk te zijn lost alles gewoon beetje bij beetje op en dat scares the fuck out of her.
“WAT BETEKENT DAT,” kweelt het brein in onzekerheid… (gelukkig is dit ‘hét’ ook).

Alles wat ooit gedacht geweten te worden wordt niet meer gelooft.
Alles wat gedacht werd te bestaan blijkt alleen maar een idee, een concept, een niet bestaande waarheid in een wereld vol illusies gecreëerd door een brein die op zichzelf staand ook alleen maar weer een mechanisme is.

Een plant is geen plant meer.
Een berg is geen berg meer.
Een oud kastelen berghuis is geen oud kastelen berghuis.
Die mooie man in mijn bed is niemand anders dan mij.
Ook jij bestaat niet meer.

Een soep van alles zonder grenzen. 

Nooit bestaand trouwens, grenzen…

Niets valt er meer te scheiden. 

Niets valt er meer te beredeneren.

Niets valt meer te snappen.

Sterker nog; Er is niemand meer om iets te snappen..

Een afstand zo groot dat het daadwerkelijk nooit echt heeft bestaan, en zelfs deze afstand bestaat natuurlijk niet.

*poef*

 

In eenheid sterven we – of leven we… Of zijn we… Maja, natuurlijk weer gewoon hetzelfde. Nu Nu Nu, altijd nu (en stiekem zelfs nu niet).

 

Ach ach ach, die Italiaanse berg portal gooit woorden op papier die ze nooit zelf zou hebben kunnen verzinnen.

Open staand om De Leven door haar heen te laten vloeien, effortlessly vol effort, head first in de leven geworpen..

Vrij om te zijn.

 

Why Fall if you can fly? 

 

*snot komt samen met de tranen wanneer ze haar eerste sigaret pakt en de mist van de zonsopgang met de rook vermengt, nog een bakkie erbij, lekker hoor*

 

Het zal eens niet De Leven zijn.