verdwaald in het verhaaltje

Het gebeurt de beste wel eens, zo ook yours truly – verdwaald in het verhaal. Op sommige momenten zo verdwaald dat ik niet eens weet wat dat betekent. Neej, natuurlijk is dat een grove grap, ik zal altijd pijnlijk weten wat dat betekent – ik die meegezogen wordt in het verhaal van de gecreëerde ‘wereld,’ pijnlijk bewust dat we de focus ‘willen’ leggen op de dingen die we missen in plaats van de dingen die we hebben, en dan heb ik het natuurlijk niet alleen over materiële dingen, maar dat is nou eenmaal hoe je het zegt.
O die pijnlijk hilarische gesprekken over wat er fout gaat en hoe graag we het anders willen hebben en hoe. Vol in detail getreden wat we dan wel nog meer nodig hebben. De doeĺen waarvan we niet kunnen wachten ze te behalen en de kritische gedachten over hoe veel beter we het eigenlijk allemaal wel niet kunnen doen. Je weet wel – verdwaald in het verhaal. Overal aanwezig behalve in het nu.
De afstand nihil, met de neus op de feiten gedrukt starend naar het bord voor onze kop. Ach ach ach, wat werken we toch hard om gewoon te mogen bestaan.

Ach, hoor ik hem zeggen over de app; “verhaaltje staat tussen jou en de leven in.” Natuurlijk heeft ie weer eens gelijk, bedenk ik me dus weer eens met die kritische stem die vind dat ik het heus dus wel weer beter kan. Dus een blog schrijven dan maar. Over die depressieve 72 uren in het doolhof van het aangeleerde bestaan – verdwaald in het verhaal.

Met eerlijkheid moet ik erbij zeggen dat ik er natuurlijk stiekem heel hard van geniet. Ik kan niet anders, het is nou eenmaal datgene wat nu aan het gebeuren is en ik heb mijn brainloop dusdanig getraind dat die achter al de chaos mij liefdevol verklaard dat dit leven stiekem toch ook wel weer mooi is hé – Ik onder gouden sprankelende vlaggetjes en fairylights net schoon gedouched (onder warm water die op magische wijze uit de douchekop stort) op het schapenkleed, typend (blijft toch één van mijn favoriete dingen) met PURE van Justus Rümenapp door mijn koptelefoon (nu Fratelli). Een klein beetje verwaarloosde Django (vind hij) naast mijn benen, thee in mijn eenhoorn beker en een halve joint in de asbak naast mijn typemachine.

Ik bedoel als dat niet als een heerlijk dramatische bestseller klinkt dat weet ik het ook niet meer, dus ik teken er voor, elke seconde van de dag weer.
Ik moet oppassen niet te positief te worden, dat zou deze verdwaalde depressieve dag nog eens te kunnen verpesten, daar moeten we voor oppassen, zo vaak komen ze niet meer langs. Nee, deze worden gekoesterd. Zo gekoesterd dat ik weer eens mezelf zie stralen bij de gedachten aan het leven. Damnit, weer gebeurd. Ach, wat kan ons het schelen.

IK HOU VAN HET LEVEN en ja, ook als het volledig kut gaat. Misschien hou ik er dan nog extra veel van.