vliegensvlug

Hier zit ze dan te midden van de wolken.
De wolken die door zovele genegeerd worden zoals elk ander (levend) bestaan anders dan brein. Millenia keek zij naar buiten alleen maar om mee te bewegen met alles dat ooit – niet gezien, niet beleeft, niet gevoeld werd.
Je weet wel, in de tijd dat bestaan altijd normaal bleek. Alsof er nooit iets magisch te vinden zou kunnen zijn.
De warmte, de wolken, de ervaringen – gewoon onopgemerkt voorbij gegleden.

De normaalste zaak van de wereld om niet bewust niets te zijn, of alles.

Maar dan nu – alles bewegend, pulserend, glijdend, vliegend…
Al mijn nu favoriete dingen, eerder verloren in een identiteit zonder vrijheid, hebben zich losgebroken in een tumult van wonderen.
Niets is nooit meer wat het lijkt. Alles is altijd nieuw.

De enige vraag die het nog waard is om te stellen is: ‘wat voel ik?’ ‘Wat ben ik nu aan het ervaren?’ En eigenlijk blijkt die vraag natuurlijk ook al overbodig het moment dat je ‘verstopt’ zit in het alles. Er zijn geen woorden die zich meten met de ervaring binnen in.
Ja, misschien als je ‘het weer even denkt kwijt te zijn,’ is deze vraag een leuke manier voor het bewustzijn. Maar ach, laten we wel wezen, het één óf het ander valt allemaal samen met de bevlieging van het bestaan.

Dat is het meest bevrijdende/vervelende; het maakt allemaal niet meer uit, ‘we zijn er al.’

Toch ook wel leuk; ik heb mij nog nooit zo verwonderd gevoeld als nu, op dit moment. Nog leuker om erbij te zeggen is dat ik heel veel momenten (heb) erva(a)ren waarin deze zin een hoofdrol speelt, (tenminste als tijd zou bestaan).
Maar ik kan er gewoonweg niets aan doen, aan die verwondering.
Alles is nieuw.
→ Elk moment weer is alles nieuw.
Natuurlijk weet ik zelf helemaal niet wat dit betekent. Ik kan er een gooi naar doen, want dat vind ik tenslotte ook leuk; nooit eerder heb ik gezien wat ik nu ervaar. Nooit heb ik geroken wat ik nu ruik, nooit heb ik gevoeld wat ik nu voel, nooit eerder was ik deze samenstelling van atomen – ik ben tenslotte mijn omgeving, en mijn omgeving is mij, en het precieze nu dat ik ervaar zal nooit meer bestaan, het is geleefd, weggegleden, opgelost. Maar ik was erbij! En jij dus ook <3

Weet je, misschien schrijf ik alleen maar zo high omdat ik in een vliegtuig zit, dan kan je misschien wel helemaal niet anders, maar ook dit zou ik nooit weten – toch wel weer wonderlijk.

Wat een geluk heb ik ook dat ik hier boven de wolken uitkijk over de bolling van de aarde (of de bolling van mijn oogbol), aan het doen wat ik het liefste doe – helemaal niets proberen op papier te zetten.
Een situatie die ook weer te verwonderlijk is dan woorden kunnen beschrijven.
Weer dichterbij de zon, nooit meer te bang om te dichtbij te komen.
Spelen met woorden, met taal, met letters, met klanken. Ach ach ach het houdt me in de lucht.

The miracles of the mundane.

De vrijheid die wacht in het nooit speciale.
Alleen te vinden als je niet meer zoekt.

Wat een hinderlijke blog is dit toch ook; geen handvatten, geen oplossingen, geen rode pil, geen ‘handige weetjes.’
Gewoonweg ik, die woorden op papier zet omdat dit nu verlangt wordt, zonder reden, zonder doel. Gewoonweg typende, in een vliegtuig, weer wat dichterbij de zon, niet wetende of ik nou degene ben die typt, of haar die naast me raast van wolk naar wolk.
Aah fuck it, ik ben het natuurlijk gewoon allemaal.

*zucht*