woordendoolhof

Het woordendoolhof  van het menselijke bestaan.

Daar zit ik dan, het beste leven te leiden wat er te leven valt aka het leven te ervaren wat er om mij heen gebeurt OP DIT MOMENT met een openheid van observatie zonder oordelen en een bijna agressieve inner cheerleader.
(YOU WOMAN ARE AWESOME!! BEYOND MAGICAL! A GODDESS! I TRUST YOU SO FUCKING MUCH! YOU DO YOU,  YOU MAGNIFICENT DRAGON BE-ING!)

Er valt zo onnoemelijk veel te observeren/ ervaren binnenin ons.

Voor het eerst in mijn ‘nieuwe’ zijn (aka mijn observerende zelf) bevind ik mij in een situatie waarin ik mezelf de meerderheid van de tijd mij omringt zie met andere mensen.
Natuurlijk ervaar ik onze eenheid onder de lagen van menszijn, maar dit is alleen maar hoe ‘ik’ dit levensspel ervaar. Ik bedoel elk mens ervaart zijn levensjaren op deze vliegende planeet anders, alles vanuit zijn eigen perceptie.

Wat mij het meeste is opgevallen in deze periode van samenzijn is dat elk woord, door wie dan ook gesproken, een andere betekenis blijkt te hebben.
Woorden blijken een intense hoeveelheid conditioneringen te bevatten.
Laten we het woord raar eens nemen – onder al die lagen mens zijn betekent het woord ‘raar’ alleen maar; dat wat anders wordt gezien dan ‘normaal.’ En het woord normaal is ook weer voor ieder mens anders uit te leggen; wat ik ‘normaal’ vind, vindt een ander zeeeer ‘raar’ en mogelijk vica versa. Er valt letterlijk geen touw meer aan vast te knopen.
Ikzelf heb het grotendeels opgegeven om aan elk woord een betekenis te hangen, die is namelijk niet te verzinnen. Sinds ik weet dat mensen eigenlijk alleen maar met hun zelf praten ga ik veel liever door het leven om onder de woorden geen emotionele attachment te verbindenin, maar goed dat is waarschijnlijk weer een onderwerp voor een blog an sich.

Anyways, dus de vraag die ik mezelf het meeste hoor stellen is; “wat is de betekenis die jij onder *dat woord* (in dit voorbeeld *raar*) hebt gehangen?”.
Want als ik niet weet welke betekenis de ander gebruikt dan valt er geen gesprek te voeren, niet echt in ieder geval. We kunnen dan wel conditioneringen naar elkaar blijven gooien, maar daar wordt niemand echt wijzer van.
Ik snap nu natuurlijk een stuk beter waarom er zoveel miscommunicatie is tussen onze mensen – we spreken allemaal onze eigen taal binnen in de taal waarvan brein denkt de woorden te verstaan.

In mijn huidige beleving vloeien alle woorden langzaam weg, een leeg vat van communicatie achterlatend, en het lijkt alsof ‘ik’ maar met zo weinige ‘echt’ kan delen wat er ervaren wordt diep binnenin. Ik bedoel wie ervaart er nou ‘bewust’ dat we alleen maar praten met gevoel?
Zoveel frequenties onder één woord genageld omdat zovele leven in de onbewust zelf gecreëerde brein loop van fight, flight or freeze mode (angst, conditioneringen, schaamte, etc).
En daaronder ligt dan de taal die we allemaal spreken/zijn ondanks dat we er misschien niet bewust van zijn – energie. 

Ik ‘verloor’ de betekenis van woorden toen ook die opgenomen werden door alles of het niets.

Het lijkt angstig om te realiseren dat ik met ‘niemand’ meer kan praten, maar ja, stiekem bleek dat natuurlijk altijd al zo geweest te zijn.

Natuurlijk ervaar ik met mijn magische inner circle van awesome peeps de diepe laag van verbinding alleen al doordat wij woorden op dezelfde manier trachten los te halen van emotionele verbindingen, – we praten nu over gevoelens en gedachten in plaats van ‘ze te zijn.’ We reageren vanuit een positie van observatie, openheid en overduidelijke interesse te willen weten wat de ander wilt zeggen met de woorden die hij/zij gebruikt, niet hoe we dénken dat de ander iets wilt zeggen door hoe WIJzelf de woorden gebruiken. You got that?

Het is een magisch woordenspel geworden.

Ach, valt het allemaal eigenlijk niet onder hetzelfde?

De Leven.